Eerder gepubliceerd op Hyves op Zondag 22 juli 2007
Afgelopen vrijdag waren Ronald en ik in Enkhuizen te gast op de trouwerij van Rianne en Marco. Hele stortbuien waren er voor die dag voorspeld. Het bruidspaar was òf erg optimistisch, òf erg naief, want ze kwamen in een open sportauto bij het stadhuis aan.
Maar het was toen nog wèl droog!
Een drie kwartier later kwamen we met zijn allen achter de heer en mevrouw Verstraaten het stadhuis weer uit. Op dat moment heb ik tegen Ronald gezegd dat hij me maar een hand moest geven, omdat dit de enige kans zou zijn om hand in hand met mij het stadhuis te verlaten. Ik kan soms zo romantisch zijn….
Terwijl de fotograaf subtiel nog wat aanwijzingen gaf aan het bruidspaar (“Okee, nou nog even vol op de bek”!) begonnen de eerste druppels te vallen. Dus snel naar het restaurant voor de receptie. We waren net ter plekke toen de sluizen opengingen. Het stortte vervolgens een groot deel van de middag. Nu zou je denken: “ach ze zaten toch droog”, maar het bruidspaar had voor na de receptie een tocht door de grachten van Enkhuizen geregeld, in een open boot.
Maar kijk: op het moment dat iedereen in een plastic regenponcho gehesen was en plaats nam in de platte schuit stopte het met regenen. En dat bleef ze het gehele uur dat we op het water zaten. En of het zo moest zijn begon het hozen weer direct na afloop van de tocht.
De rest van de (toen al) avond hebben we verder doorgebracht met eten en daarna dansen.
Zaterdag was de grote finale: Glowball!
Het grootste discofeest van Europa (zoals de organisatie het zelf noemt), in de Amsterdam Arena. We zijn er geweest samen met Sjors, Corné en Marjolijn en Joyce, een bevriend stel.
een lekker roze gezelschap dus!
Om even na zevenen gingen we het veld van de Arena op. Boven ons hing de grootste discobol ter wereld (alweer volgens de organisatie) en om acht uur was de aftrap.
Die werd gegeven door Gloria Gaynor (“I will survive”).
Nu heb je op zo’n avond te maken met muziek uit de jaren 70 en 80. dat betekent dat het publiek al aardig op leeftijd is (ben ik zelf natuurlijk ook), maar de artiesten zijn nog veel ouder.
Dat merkten we direct toen Gloria Gaynor opkwam. Je verwacht een swingende discoqueen, die opkomt met alle flair en gratie die bij haar status past. In plaats daarvan kwam Miss Gloria aanwandelen met een bewegingsritme dat deed vermoeden dat ze haar rollator aan de zijkant van het podium had achtergelaten en dat ze met de opbrengst van dit concert zichzelf twee nieuwe heupen cadeau zou gaan doen.
Dat was echter vergeten toen ze haar mond opendeed. Geweldig! De sfeer zat er direct goed in. Uitendelijk ging het hele veld zo ongeveer uit zijn dak bij “I will survive”. Nadat ze haar nummers gezongen had verliet ze het podium weer. Vervelend voor haar was wel dat het trappetje waarmee van het podium moest afdalen in het zicht van het publiek was. Voetje voor voetje, zich met beide armen aan de reling vasthoudend, daalde ze af. Er had eigenlijk een traplift op moeten zitten….
Ze werd opgevolgd door Chaka Khan. Nu staat de Arena bekend om het slechte geluid tijdens concerten. Duidelijk voorbeeld hiervan was Chaka Khan. Het enige wat ik van haar heb meegekregen was dat ze kan gillen; héél hard kan gillen. Door merg en been ging het.
Het ontlokte mij de uitspraak: “Je zult maar samenleven met Chaka Khan, en dan ruzie krijgen…”). Het was echt niet om aan te horen…. Ik heb een aantal maal naar die enorme discobol en het glazen dak van de Arena boven ons gekeken, omdat ik bang was dat die zouden bezwijken onder het gekrijs.
Maar: nadat we Chaka Khan overleefd hadden begon het feest! Tussen de optredens door de bekende discohits, waardoor er een collectief feest ontstond. En daarna nog optredens van Kool and the Gang en Tavares. Vooral Tavares was geweldig! Ik ben helemaal uit mijn dak gegaan op “Heaven must be missing an angel”, één van mijn meest favoriete disconummers.
Tot slot een optreden van The Trammps. Vier mannen van in de zestig, maar met een energie en volume, waaraan je dat dus niet merkt!
Uiteindelijk ging om half één het licht weer aan. Het publiek, dat toch gemiddeld beschouwd kan worden als het voorportaal van omroep Max, heeft laten zien dat je ook als je veertig of vijftig bent nog behoorlijk uit je dak kunt gaan, zonder dat je direct gereanimeerd hoeft te worden.
Volgend jaar weer, riep de presentator van de avond bij het afscheid. Van mij mag het!
Komende week: maandag naar Roze Maandag op de Tilburgse kermis. En de rest van de week: heel veel tijd doorbrengen met de nieuwe Harry Potter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten