Het is zo gewoon, het hoort er zo bij: als je in
Nederland de basisschool verlaat speel je mee in de onvermijdelijke musical.
Die van mij (inmiddels 30 jaar geleden) kan ik me nog goed herinneren. Ik ken
zelfs sommige liedjes eruit nog woordelijk!
Als je zelf vervolgens kinderen krijgt is het denk ik een van de meest gedenkwaardige gebeurtenissen die je kunt meemaken. Je kind verlaat de basisschool, wat al een mijlpaal op zich is. En dan ga je kijken naar de musical.
Alleen……dat geldt voor de reguliere basisscholen. Op het speciaal onderwijs is het helemaal niet zo vanzelfsprekend. Zeker niet binnen het cluster 4 onderwijs (kinderen met vormen van autisme) waar Pim op zit.
Lang geleden had ik me er al mee verzoend dat ik Pim wel nooit in een musical zou zien. Zijn enige toneelervaring was een uitvoering in de tijd van de reguliere basisschool. En dat vond hij zo eng, dat hij blokkeerde en uiteindelijk helemaal het toneel niet op kwam. Nu, op de Gelinckschool zou het sowieso onmogelijk zijn.
Maar…..daar dacht Cristel heel anders over! Cristel is de juffrouw die Pim en zijn klasgenoten in groep 8 heeft klaargestoomd voor het voortgezet onderwijs. Waar andere mensen bij kinderen in het speciaal onderwijs vaak denken in beperkingen, gaat Cristel (en ook de school) gewoon uit van de mogelijkheden die “haar” kinderen hebben.
En dus heeft ze, samen met de kinderen uit groep 8, een musical geschreven. De kinderen hebben met elkaar het verhaal bedacht. Cristel maakte er een verhaal bij en haar broer schreef de liedjes.
Het resultaat heb ik vanavond gezien. Een groep enthousiaste kinderen die een verschrikkelijk leuke en verrassende musical hebben gebracht. Met Ewoud die in zijn uppie op het podium stond en “Het is een nacht” van Guus Meeuwis van de eerste tot de laatste noot meezong. Dennis die als Adje een heel verdienstelijke assistent speelde, Rowan als vrolijke en vriendelijke piraat, Anne als optimistisch kind (eigenlijk speelde ze daarmee zichzelf).
En natuurlijk mijn eigen Pim….
Zelden ben ik zo trots en ontroerd geweest als vanavond. Op het risico af dat ik overkom als een emotionele doos (wat ik natuulijk ook ben), maar ik ben volslagen verrast door mijn zoon. Die in een luipaardkostuum en zaagvispak rondkroop, maar me helemaal inpakte met een “singing in the rain” act. Slechts met zijn tweeën op het podium, in het middelpunt van alle aandacht. Wat hij juist zo moeilijk vindt.
Ik kan kort zijn: ik heb het niet droog gehouden. Als ik denk aan de Pim van twee jaar geleden en de Pim die nu op het podium stond te dansen met een paraplu in zijn handen, dan kan ik alleen maar constateren dat de Gelinckschool hem in staat heeft gesteld een geweldige ontwikkeling door te maken. Maar petje af vooral voor Pim, die daar zelf het hardst aan heeft gewerkt!
Hierbij het filmpje van “Singing in the Rain”. Klik erop en geniet mee....
We zullen de Gelinckschool gaan missen. Maar Pim komt er wel! Nu eerst een hele verre en spannende vakantie (ik zal hem een maand niet zien. Daar moet ik nog maar even niet aan denken). En na de vakantie een nieuw avontuur op het Heer Bokelcollege!
Als je zelf vervolgens kinderen krijgt is het denk ik een van de meest gedenkwaardige gebeurtenissen die je kunt meemaken. Je kind verlaat de basisschool, wat al een mijlpaal op zich is. En dan ga je kijken naar de musical.
Alleen……dat geldt voor de reguliere basisscholen. Op het speciaal onderwijs is het helemaal niet zo vanzelfsprekend. Zeker niet binnen het cluster 4 onderwijs (kinderen met vormen van autisme) waar Pim op zit.
Lang geleden had ik me er al mee verzoend dat ik Pim wel nooit in een musical zou zien. Zijn enige toneelervaring was een uitvoering in de tijd van de reguliere basisschool. En dat vond hij zo eng, dat hij blokkeerde en uiteindelijk helemaal het toneel niet op kwam. Nu, op de Gelinckschool zou het sowieso onmogelijk zijn.
Maar…..daar dacht Cristel heel anders over! Cristel is de juffrouw die Pim en zijn klasgenoten in groep 8 heeft klaargestoomd voor het voortgezet onderwijs. Waar andere mensen bij kinderen in het speciaal onderwijs vaak denken in beperkingen, gaat Cristel (en ook de school) gewoon uit van de mogelijkheden die “haar” kinderen hebben.
En dus heeft ze, samen met de kinderen uit groep 8, een musical geschreven. De kinderen hebben met elkaar het verhaal bedacht. Cristel maakte er een verhaal bij en haar broer schreef de liedjes.
Het resultaat heb ik vanavond gezien. Een groep enthousiaste kinderen die een verschrikkelijk leuke en verrassende musical hebben gebracht. Met Ewoud die in zijn uppie op het podium stond en “Het is een nacht” van Guus Meeuwis van de eerste tot de laatste noot meezong. Dennis die als Adje een heel verdienstelijke assistent speelde, Rowan als vrolijke en vriendelijke piraat, Anne als optimistisch kind (eigenlijk speelde ze daarmee zichzelf).
En natuurlijk mijn eigen Pim….
Zelden ben ik zo trots en ontroerd geweest als vanavond. Op het risico af dat ik overkom als een emotionele doos (wat ik natuulijk ook ben), maar ik ben volslagen verrast door mijn zoon. Die in een luipaardkostuum en zaagvispak rondkroop, maar me helemaal inpakte met een “singing in the rain” act. Slechts met zijn tweeën op het podium, in het middelpunt van alle aandacht. Wat hij juist zo moeilijk vindt.
Ik kan kort zijn: ik heb het niet droog gehouden. Als ik denk aan de Pim van twee jaar geleden en de Pim die nu op het podium stond te dansen met een paraplu in zijn handen, dan kan ik alleen maar constateren dat de Gelinckschool hem in staat heeft gesteld een geweldige ontwikkeling door te maken. Maar petje af vooral voor Pim, die daar zelf het hardst aan heeft gewerkt!
Hierbij het filmpje van “Singing in the Rain”. Klik erop en geniet mee....
We zullen de Gelinckschool gaan missen. Maar Pim komt er wel! Nu eerst een hele verre en spannende vakantie (ik zal hem een maand niet zien. Daar moet ik nog maar even niet aan denken). En na de vakantie een nieuw avontuur op het Heer Bokelcollege!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten