Kun je verdriet hebben om iemand die je
maar een paar uur gekend hebt?
Op 20 maart mocht ik vanuit Blijdorp een meisje begeleiden dat via de Doe Een Wens Stichting naar de Diergaarde kwam. Ze heette Eva, was 12 jaar oud en was kankerpatiënt. Eva was een groot dierenvriend en wilde graag in de dierentuin een dier verzorgen.
Een dier verzorgen, dat was niet mogelijk, maar ze mocht wel op een paar plekken achter de schermen.
Het werden twee erg gezellige uren, waarin we achter bij de olifanten kwamen en waarin Eva vanuit de deuropening van de verzorgersruimte de giraffen in hun stal blaadjes mocht voeren. Ook gingen we met elkaar nog even naar de slang. Heel onbevangen zat ze in haar rolstoel met de slang op haar schoot.
We sloten de rondleiding af in het restaurant, waar ik nog een hapje met de familie en de mensen van Doe Een Wens mee-at. Daar zat Eva lekker van haar patat te eten en liet ze me trots het cadeautje zien dat zij bij haar kindermenu gekregen had.
Op dat moment realiseerde ik me dat zij op dat moment gewoon weer even kind was. Iets dat haar de afgelopen maanden met chemo’s en allerlei andere ellende niet gegund was.
En er zou haar nog wel het een en ander te wachten staan. Half april zou ze in het ziekenhuis opgenomen worden voor een beenmergtransplantatie. Wie weet zou dat haar nog beter kunnen maken.
Het heeft niet zo mogen zijn.
Gisteren schreef haar vader op hun weblog dat Eva’s toestand in korte tijd sterk verslechterd was. En vanavond was er het onvermijdelijke vervolg. Een intens verdrietige vader meldde het overlijden van Eva. Een dapper meisje van 12 jaar oud. Een meisje dat 10 maanden lang geknokt heeft, maar eigenlijk geen eerlijke kans gehad heeft. Een meisje, dat een enorme indruk op me gemaakt heeft.
Kun je verdriet hebben om iemand die je maar een paar uur gekend hebt?
Ja.
Op 20 maart mocht ik vanuit Blijdorp een meisje begeleiden dat via de Doe Een Wens Stichting naar de Diergaarde kwam. Ze heette Eva, was 12 jaar oud en was kankerpatiënt. Eva was een groot dierenvriend en wilde graag in de dierentuin een dier verzorgen.
Een dier verzorgen, dat was niet mogelijk, maar ze mocht wel op een paar plekken achter de schermen.
Het werden twee erg gezellige uren, waarin we achter bij de olifanten kwamen en waarin Eva vanuit de deuropening van de verzorgersruimte de giraffen in hun stal blaadjes mocht voeren. Ook gingen we met elkaar nog even naar de slang. Heel onbevangen zat ze in haar rolstoel met de slang op haar schoot.
We sloten de rondleiding af in het restaurant, waar ik nog een hapje met de familie en de mensen van Doe Een Wens mee-at. Daar zat Eva lekker van haar patat te eten en liet ze me trots het cadeautje zien dat zij bij haar kindermenu gekregen had.
Op dat moment realiseerde ik me dat zij op dat moment gewoon weer even kind was. Iets dat haar de afgelopen maanden met chemo’s en allerlei andere ellende niet gegund was.
En er zou haar nog wel het een en ander te wachten staan. Half april zou ze in het ziekenhuis opgenomen worden voor een beenmergtransplantatie. Wie weet zou dat haar nog beter kunnen maken.
Het heeft niet zo mogen zijn.
Gisteren schreef haar vader op hun weblog dat Eva’s toestand in korte tijd sterk verslechterd was. En vanavond was er het onvermijdelijke vervolg. Een intens verdrietige vader meldde het overlijden van Eva. Een dapper meisje van 12 jaar oud. Een meisje dat 10 maanden lang geknokt heeft, maar eigenlijk geen eerlijke kans gehad heeft. Een meisje, dat een enorme indruk op me gemaakt heeft.
Kun je verdriet hebben om iemand die je maar een paar uur gekend hebt?
Ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten