Als je jong bent stel je jezelf een aantal doelen in
het leven. In mijn geval was een van die doelen (wel vrij laag op de lijst
hoor!): word niet zo’n ouder die om de haverklap de school van zijn kind
opzoekt om te klagen, praten of te zeuren.
Helaas moet ik constateren dat ik dit doel NIET gehaald heb.... Sterker nog: ik vrees dat ik op de school van Bart, samen met zijn moeder inmiddels persona non grata ben…..
Wat is er gebeurd…….
Pim en Bart zijn allebei ooit begonnen op dezelfde basisschool.
Pim hebben we eind 2006 met spoed van school gehaald. Voornamelijk omdat zijn autisme op dat moment duidelijker ging afsteken tegen het “normale” gedrag van zijn klasgenoten. Maar de ellende werd versterkt doordat hij een leerkracht had die niet bekend was met autisme (wat kan natuurlijk), maar die zich er ook absoluut niet in wilde verdiepen. Iets wat we ook merkten bij sommige andere mensen binnen de school.
Maar goed, Pim is verkast naar het Speciaal Onderwijs en is daar volledig opgebloeid. Komend schooljaar gaat hij als vrolijke puber naar het VWO.
Daarmee dachten we het wel gehad te hebben. We hadden alleen Bart daar nog op school en met Bart was niets aan de hand……..Dachten we……
Tot we er anderhalf jaar geleden achter kwamen dat hij op het gebied van lezen en spellen ineens flink achteruit ging! Dat was op school al eerder gesignaleerd, maar er was niets mee gedaan…… Voor het gemak was zijn achterstand in zijn vorige groep ook maar niet verwerkt in zijn rapportcijfers…
Dus togen we maar weer naar school. Voorafgaand aan ons gesprek met de toenmalige (tijdelijke) directie hadden we (in eigen beheer) Bart een aantal testen laten doen die de school zelf ook allang had kunnen doen. Uit deze testen bleek dat hij op het gebied van zowel lezen en spellen een achterstand had van maar liefst anderhalf jaar!
Dat vond men op school toch ook wel enigszins verrassend…..
“Zou Bart niet dyslectisch kunnen zijn “, vroeg ik. Hij zou namelijk niet de eerste in mijn familie zijn die behept is met dit euvel. Volgens de school was Bart echter nog veel te jong om dat te kunnen vaststellen…
Maar goed: na onze actie kwam de school op het lumineuze idee Bart ook maar eens zelf te testen, waarna men vervolgens dezelfde uitkomsten constateerde. Vanaf dat moment kreeg hij extra begeleiding en liep hij zijn achterstand weer (grotendeels) in.
Maar……op de laatste dag voor de zomervakantie meldde de dame die Bart bij zijn extra werk begeleidde, dat zij per direct een andere baan had. Geen nood: zij zou haar werk overdragen aan haar opvolgster en na de zomervakantie zou er snel weer contact opgenomen worden om met ons de verdere begeleiding van Bart te bespreken .
Voelt u hem al aankomen?
Uiteindelijk hebben we in oktober zelf maar weer aan de bel getrokken, want we hoorden niets.
De nieuwe begeleidster wist trouwens ook van niets, want er bleek niets aan haar overgedragen te zijn!
Ik ga niet neertiepen wat ik dacht toen dit duidelijk werd, want er zijn grenzen aan het fatsoenlijke, ook voor mij.
Maar goed: even diep zuchten en opnieuw het verhaal vertellen dan maar. Dat contact verliep goed.
Met Barts nieuwe leerkracht ook trouwens. Laten we hem Meester Flop noemen. Meester Flop is een erg populaire leerkracht. De vijftig gepasseerd, al 320 jaar werkzaam in het onderwijs en altijd vrolijk en grapjesmakend tegen de kinderen. Onze eerste indruk van hem was ook zeker positief.
Maar toen……….
Toen kwam het februari rapport. Een prachtig rapport met veel hoge scores. Behalve voor spelling en lezen dan, want die scores waren juist omlaag tov de vorige periode.
Bij ons begonnen de alarmbellen alweer te rinkelen. Maar niet bij Meester Flop. Tijdens het rapportgesprek vertelde hij dat hij zich absoluut geen zorgen maakte. De achterstand met lezen was er volgens hem niet en ach, hij had het al zo vaak meegemaakt dat een kind op dat punt wat langzamer was. Op dat moment vroeg ik me voor het eerst af of Meester Flop niet op zijn routine aan het drijven was.
Helaas had de meester niet alle gegevens van Bart voorhanden, maar we spraken af op korte termijn een nieuwe afspraak te maken, met de intern begeleidster erbij.
Maar ja….Een week later hadden we nog helemaal niets gehoord over een nieuwe afspraak.
Om wat vaart in de zaak te brengen probeerde ik de intern begeleidster te bellen. Die bleek niet aanwezig te zijn. Daarom besloot ik maar een email te sturen, waarin ik haar vroeg me snel te bellen omdat we ons zorgen maakten en ons afvroegen of de school niet opnieuw te passief was.
En dat hebben we geweten!
Naar aanleiding van deze mail werd inderdaad snel een afspraak gemaakt met meester Flop en de intern begeleidster. De laatste kwam alleen in het gesprek niet aan het woord. Wij ook nauwelijks trouwens.
Toen we het lokaal binnenkwamen was meester Flop lang zo vrolijk niet als hij normaal doet. Zijn gezicht stond akelig strak. Zodra we zaten stak hij van wal met de mededeling dat hij vond dat wij een denigrerende email gestuurd hadden. “Nou, Flop”, antwoordde ik. “Denigrerend is hij zeker niet bedoeld, maar we zijn wel bezorgd”.
Het hielp niet. De meester was kennelijk flink op zijn edele deel getrapt en begon met het afsteken van een preek richting ons die alleen uit verwijten bestond. Een kleine greep eruit: “Waarom komen jullie steeds terug als je ons toch niet vertrouwt. Ik heb nog 27 andere kinderen in de klas. We hebben aan Bart al BUITENSPORIG (vooral dàt woord) veel aandacht besteed”.
We vroegen ons intussen af waarin we beland waren. We kwamen toch om te bespreken hoe we onze zoon weer in het goede spoor konden krijgen? Bleken we getrakteerd te worden op een oorwassing door de meester!
De laatste opmerking van de meester was de spreekwoordelijke druppel: “Jullie denken dat Bart het enige kind in de groep is!”
“Nou Flop”, antwoordde ik, “dit zou ik als een denigrerende opmerking van jou kunnen beschouwen”.
“Dat mag je doen, want zo is het ook bedoeld”, was het antwoord.
Hierop hebben we besloten op te staan en heb ik meegedeeld dat het gesprek in dat geval afgelopen was, omdat we op zo’n niveau niet wensten te communiceren.
Terwijl we naar de deur van het lokaal liepen werd ons nog het een en ander nageroepen. De letterlijke teksten weet ik niet, maar het was geen uitnodiging voor zijn verjaardag….
Tja….wat doe je dan. De meester is boos en de meester wil dat ook duidelijk laten weten.
Maar die meester is wel voor een deel verantwoordelijk voor de prestaties van je kind…
Dus: een brief naar de directie met een verslag van het gebeurde, een kopie van de betreffende email erbij en de vraag waaruit de BUITENSPORIGE aandacht voor Bart precies bestaan had. En daarnaast de vraag hoe de directrice de toekomst van onze zoon op haar school zag.
Een week later zaten we met de directrice om de tafel. Zij liet zien hoe goed zij had opgelet bij haar training “Sociale Vaardigheden en gesprekstechnieken”. Volgens haar was het allemaal heel vervelend wat er was gebeurd, maar we moesten toch verder, in het belang van onze zoon. En ze wilde kijken hòe we nu verder konden, bla bla bla.
Wat ze alleen niet had gedaan was zich voorbereiden op het gesprek. Onze brief had ze in ieder geval niet gelezen. Daarnaast stoorde ik me mateloos aan het feit dat ze het continue over “het kind” had, terwijl “het kind”gewoon een naam heeft.
Maar goed: dyslectisch kon hij volgens haar absoluut niet zijn, want hij had dit jaar voldoende gestaan voor spelling “en dat kan een dyslectisch kind niet”. Aperte onzin, maar ze bracht het met volle overtuiging. Haar conclusie: “het kind” was geen probleemleerling en wij waren overbezorgde ouders.
Ondertussen hebben we Bart nog eens goed laten testen.
Conclusie van de deskundige: hij heeft ADHD en een zeer zwaar vermoeden van dyslexie (maar het definitieve stempel mag pas gegeven worden na een half jaar intensieve begeleiding).
Kortom, op dat punt werden onze vermoedens volledig bevestigd.
Maar de klap op de vuurpijl was toch wel de conclusie dat hij op het punt van spellen en lezen een achterstand heeft van anderhalf jaar!!!!
Kijk, die ADHD en Dyslexie daar kun je van alles aan doen met pillen en de juiste begeleiding. Maar die achterstand! Terwijl school zelf blijft beweren dat er niets aan de hand is en ons met een oorwassing de deur wijst!
Dit vroeg om een vervolggesprek, dat we hadden met de gehele vrolijke familie: directrice, intern begeleidster en meester Flop. Meester Flop had voor de gelegenheid hetzelfde gezicht opgezet als tijdens ons laatste samenzijn. Hij zat erbij en hield zijn mond. Op een gegeven moment gaf hij ook aan dat hij helemaal geen zin had terug te komen op eerder gezegde dingen en dat hij verder niets wilde zeggen “want daar trapte hij niet opnieuw in”. Hij koos dus voor de positieve insteek… Ik kon er niets aan doen, maar ik werd er lacherig van.
Het was een interessant gesprek. School stelde zich namelijk volledig juridisch op: men had alle juiste procedures gevolgd, het dossier was compleet, er waren geen blunders gemaakt. Dus de school viel niets te verwijten. Dit is een letterlijke weergave van de woorden van de directrice.
Eigenlijk waren we er op dat moment volledig klaar mee. Nog steeds blijven vastklampen aan jouw visie, terwijl die aan alle kanten onderuit gehaald wordt. Niet willen toegeven dat je steken hebt laten vallen: schokkend!
En we zijn er klaar mee. We hebben voor onze zoon buiten school om begeleiding gevonden. En daarnaast hebben we voor het volgend schooljaar een plek gevonden op een andere school. In de hoop dat hij daar wel de begeleiding krijgt die hij nodig heeft.
Dus, om terug te komen op het begin van mijn verhaal. Ik ben nu dus inderdaad zo’n ouder geworden die ze in ieder geval op deze school liever zien komen dan gaan. Dat levensdoel heb ik dus niet gehaald. En ik vòel me er toch een partij prima bij!
Helaas moet ik constateren dat ik dit doel NIET gehaald heb.... Sterker nog: ik vrees dat ik op de school van Bart, samen met zijn moeder inmiddels persona non grata ben…..
Wat is er gebeurd…….
Pim en Bart zijn allebei ooit begonnen op dezelfde basisschool.
Pim hebben we eind 2006 met spoed van school gehaald. Voornamelijk omdat zijn autisme op dat moment duidelijker ging afsteken tegen het “normale” gedrag van zijn klasgenoten. Maar de ellende werd versterkt doordat hij een leerkracht had die niet bekend was met autisme (wat kan natuurlijk), maar die zich er ook absoluut niet in wilde verdiepen. Iets wat we ook merkten bij sommige andere mensen binnen de school.
Maar goed, Pim is verkast naar het Speciaal Onderwijs en is daar volledig opgebloeid. Komend schooljaar gaat hij als vrolijke puber naar het VWO.
Daarmee dachten we het wel gehad te hebben. We hadden alleen Bart daar nog op school en met Bart was niets aan de hand……..Dachten we……
Tot we er anderhalf jaar geleden achter kwamen dat hij op het gebied van lezen en spellen ineens flink achteruit ging! Dat was op school al eerder gesignaleerd, maar er was niets mee gedaan…… Voor het gemak was zijn achterstand in zijn vorige groep ook maar niet verwerkt in zijn rapportcijfers…
Dus togen we maar weer naar school. Voorafgaand aan ons gesprek met de toenmalige (tijdelijke) directie hadden we (in eigen beheer) Bart een aantal testen laten doen die de school zelf ook allang had kunnen doen. Uit deze testen bleek dat hij op het gebied van zowel lezen en spellen een achterstand had van maar liefst anderhalf jaar!
Dat vond men op school toch ook wel enigszins verrassend…..
“Zou Bart niet dyslectisch kunnen zijn “, vroeg ik. Hij zou namelijk niet de eerste in mijn familie zijn die behept is met dit euvel. Volgens de school was Bart echter nog veel te jong om dat te kunnen vaststellen…
Maar goed: na onze actie kwam de school op het lumineuze idee Bart ook maar eens zelf te testen, waarna men vervolgens dezelfde uitkomsten constateerde. Vanaf dat moment kreeg hij extra begeleiding en liep hij zijn achterstand weer (grotendeels) in.
Maar……op de laatste dag voor de zomervakantie meldde de dame die Bart bij zijn extra werk begeleidde, dat zij per direct een andere baan had. Geen nood: zij zou haar werk overdragen aan haar opvolgster en na de zomervakantie zou er snel weer contact opgenomen worden om met ons de verdere begeleiding van Bart te bespreken .
Voelt u hem al aankomen?
Uiteindelijk hebben we in oktober zelf maar weer aan de bel getrokken, want we hoorden niets.
De nieuwe begeleidster wist trouwens ook van niets, want er bleek niets aan haar overgedragen te zijn!
Ik ga niet neertiepen wat ik dacht toen dit duidelijk werd, want er zijn grenzen aan het fatsoenlijke, ook voor mij.
Maar goed: even diep zuchten en opnieuw het verhaal vertellen dan maar. Dat contact verliep goed.
Met Barts nieuwe leerkracht ook trouwens. Laten we hem Meester Flop noemen. Meester Flop is een erg populaire leerkracht. De vijftig gepasseerd, al 320 jaar werkzaam in het onderwijs en altijd vrolijk en grapjesmakend tegen de kinderen. Onze eerste indruk van hem was ook zeker positief.
Maar toen……….
Toen kwam het februari rapport. Een prachtig rapport met veel hoge scores. Behalve voor spelling en lezen dan, want die scores waren juist omlaag tov de vorige periode.
Bij ons begonnen de alarmbellen alweer te rinkelen. Maar niet bij Meester Flop. Tijdens het rapportgesprek vertelde hij dat hij zich absoluut geen zorgen maakte. De achterstand met lezen was er volgens hem niet en ach, hij had het al zo vaak meegemaakt dat een kind op dat punt wat langzamer was. Op dat moment vroeg ik me voor het eerst af of Meester Flop niet op zijn routine aan het drijven was.
Helaas had de meester niet alle gegevens van Bart voorhanden, maar we spraken af op korte termijn een nieuwe afspraak te maken, met de intern begeleidster erbij.
Maar ja….Een week later hadden we nog helemaal niets gehoord over een nieuwe afspraak.
Om wat vaart in de zaak te brengen probeerde ik de intern begeleidster te bellen. Die bleek niet aanwezig te zijn. Daarom besloot ik maar een email te sturen, waarin ik haar vroeg me snel te bellen omdat we ons zorgen maakten en ons afvroegen of de school niet opnieuw te passief was.
En dat hebben we geweten!
Naar aanleiding van deze mail werd inderdaad snel een afspraak gemaakt met meester Flop en de intern begeleidster. De laatste kwam alleen in het gesprek niet aan het woord. Wij ook nauwelijks trouwens.
Toen we het lokaal binnenkwamen was meester Flop lang zo vrolijk niet als hij normaal doet. Zijn gezicht stond akelig strak. Zodra we zaten stak hij van wal met de mededeling dat hij vond dat wij een denigrerende email gestuurd hadden. “Nou, Flop”, antwoordde ik. “Denigrerend is hij zeker niet bedoeld, maar we zijn wel bezorgd”.
Het hielp niet. De meester was kennelijk flink op zijn edele deel getrapt en begon met het afsteken van een preek richting ons die alleen uit verwijten bestond. Een kleine greep eruit: “Waarom komen jullie steeds terug als je ons toch niet vertrouwt. Ik heb nog 27 andere kinderen in de klas. We hebben aan Bart al BUITENSPORIG (vooral dàt woord) veel aandacht besteed”.
We vroegen ons intussen af waarin we beland waren. We kwamen toch om te bespreken hoe we onze zoon weer in het goede spoor konden krijgen? Bleken we getrakteerd te worden op een oorwassing door de meester!
De laatste opmerking van de meester was de spreekwoordelijke druppel: “Jullie denken dat Bart het enige kind in de groep is!”
“Nou Flop”, antwoordde ik, “dit zou ik als een denigrerende opmerking van jou kunnen beschouwen”.
“Dat mag je doen, want zo is het ook bedoeld”, was het antwoord.
Hierop hebben we besloten op te staan en heb ik meegedeeld dat het gesprek in dat geval afgelopen was, omdat we op zo’n niveau niet wensten te communiceren.
Terwijl we naar de deur van het lokaal liepen werd ons nog het een en ander nageroepen. De letterlijke teksten weet ik niet, maar het was geen uitnodiging voor zijn verjaardag….
Tja….wat doe je dan. De meester is boos en de meester wil dat ook duidelijk laten weten.
Maar die meester is wel voor een deel verantwoordelijk voor de prestaties van je kind…
Dus: een brief naar de directie met een verslag van het gebeurde, een kopie van de betreffende email erbij en de vraag waaruit de BUITENSPORIGE aandacht voor Bart precies bestaan had. En daarnaast de vraag hoe de directrice de toekomst van onze zoon op haar school zag.
Een week later zaten we met de directrice om de tafel. Zij liet zien hoe goed zij had opgelet bij haar training “Sociale Vaardigheden en gesprekstechnieken”. Volgens haar was het allemaal heel vervelend wat er was gebeurd, maar we moesten toch verder, in het belang van onze zoon. En ze wilde kijken hòe we nu verder konden, bla bla bla.
Wat ze alleen niet had gedaan was zich voorbereiden op het gesprek. Onze brief had ze in ieder geval niet gelezen. Daarnaast stoorde ik me mateloos aan het feit dat ze het continue over “het kind” had, terwijl “het kind”gewoon een naam heeft.
Maar goed: dyslectisch kon hij volgens haar absoluut niet zijn, want hij had dit jaar voldoende gestaan voor spelling “en dat kan een dyslectisch kind niet”. Aperte onzin, maar ze bracht het met volle overtuiging. Haar conclusie: “het kind” was geen probleemleerling en wij waren overbezorgde ouders.
Ondertussen hebben we Bart nog eens goed laten testen.
Conclusie van de deskundige: hij heeft ADHD en een zeer zwaar vermoeden van dyslexie (maar het definitieve stempel mag pas gegeven worden na een half jaar intensieve begeleiding).
Kortom, op dat punt werden onze vermoedens volledig bevestigd.
Maar de klap op de vuurpijl was toch wel de conclusie dat hij op het punt van spellen en lezen een achterstand heeft van anderhalf jaar!!!!
Kijk, die ADHD en Dyslexie daar kun je van alles aan doen met pillen en de juiste begeleiding. Maar die achterstand! Terwijl school zelf blijft beweren dat er niets aan de hand is en ons met een oorwassing de deur wijst!
Dit vroeg om een vervolggesprek, dat we hadden met de gehele vrolijke familie: directrice, intern begeleidster en meester Flop. Meester Flop had voor de gelegenheid hetzelfde gezicht opgezet als tijdens ons laatste samenzijn. Hij zat erbij en hield zijn mond. Op een gegeven moment gaf hij ook aan dat hij helemaal geen zin had terug te komen op eerder gezegde dingen en dat hij verder niets wilde zeggen “want daar trapte hij niet opnieuw in”. Hij koos dus voor de positieve insteek… Ik kon er niets aan doen, maar ik werd er lacherig van.
Het was een interessant gesprek. School stelde zich namelijk volledig juridisch op: men had alle juiste procedures gevolgd, het dossier was compleet, er waren geen blunders gemaakt. Dus de school viel niets te verwijten. Dit is een letterlijke weergave van de woorden van de directrice.
Eigenlijk waren we er op dat moment volledig klaar mee. Nog steeds blijven vastklampen aan jouw visie, terwijl die aan alle kanten onderuit gehaald wordt. Niet willen toegeven dat je steken hebt laten vallen: schokkend!
En we zijn er klaar mee. We hebben voor onze zoon buiten school om begeleiding gevonden. En daarnaast hebben we voor het volgend schooljaar een plek gevonden op een andere school. In de hoop dat hij daar wel de begeleiding krijgt die hij nodig heeft.
Dus, om terug te komen op het begin van mijn verhaal. Ik ben nu dus inderdaad zo’n ouder geworden die ze in ieder geval op deze school liever zien komen dan gaan. Dat levensdoel heb ik dus niet gehaald. En ik vòel me er toch een partij prima bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten