Ik heb me soms verbaasd over de sentimentele stukken
die mensen over hun huisdieren kunnen schrijven, maar ik vrees dat ik me er nu
ook aan ga bezondigen…. Vanmiddag hebben we Pippy laten inslapen.
Schreef ik in september nog een heel optimistisch blog over de poes die voortleefde, uiteindelijk bleek dit ijdele hoop.
De afgelopen weken begon ze zich steeds vaker terug te trekken. Regelmatig troffen we haar op zolder aan in haar kattenflat (zo’n hokje op een krabpaal). De voorgaande tien jaren van haar leven heeft ze niet naar het ding omgekeken, maar de laatste tijd was het kennelijk een prima plek om zich af te zonderen. Iets wat helemaal in strijd was met haar normale gedrag. Verder at ze steeds minder. De afgelopen twee weken bijna niets meer. Een verdubbeling van de dosis prednison in de afgelopen week bracht ook geen verbetering meer.
Het wegkruipen en het stoppen met eten kondigen bij FIP (=kattenbuikvliesontsteking) het einde aan.
Het stomme was wel dat madam verder gewoon haar gezellige zelf was. Nog steeds kwam ze ’s avonds de trap af rennen als ik thuiskwam en mijn traditionele “Honey, I’m hooooome”, riep. Nog steeds ging ze ’s avonds alvast richting slaapkamer, wanneer ze merkte dat wij aanstalten maakten om te gaan slapen. Nog steeds kon ze enorm hard spinnen als ze bij een van ons op schoot lag.
Maar het was gewoon op.
We hebben besloten niet te wachten tot de kat zelf nog meer last zou krijgen en zijn vanmiddag met Pippy in haar reiskoffer en een knoop in onze maag richting dierenarts vertrokken. En die bevestigde meteen wat wij al dachten. Ze vertelde dat het eigenlijk nog veel langer heeft geduurd dan zij zelf in augustus dacht.
De beslissing was dus unaniem. Ik zal u de details besparen, maar twintig minuten later stonden we zonder kat en met natte ogen weer buiten.
We zullen haar missen. Haar constante aanwezigheid. Het zal raar zijn gewoon ergens te kunnen gaan zitten zonder direct op schoot springende roodbruine theemuts. Thuiskomen zal een stuk stiller zijn. Het zal vreemd zijn de badkamer uit te komen zonder kat die naast de deur op de trap zit te wachten tot je klaar bent. Het voorzichtige pootje in je gezicht waarmee ze om aandacht vroeg als je lag te slapen. Het uit haar bek stekende hoektandje dat over je huid kraste als ze kopjes gaf….
Zelfs de kotsgeluiden midden in de nacht die ons vertelden dat er ergens in het donkere huis weer iets voor ons klaargelegd werd. We gaan het missen! We gaan hààr missen…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten