Okee, hier komt een onvervalst emo-stukje!
Afgelopen donderdag zijn we getuige geweest van Barts afscheidsmusical van de lagere school.
De afgelopen tijd zat thuis zijn mond op slot als het over de inhoud ging. Die moest en zou geheim blijven tot het moment van opvoeren.
De weinig dingen die hij losliet beloofden al wel het een en ander: hij zou in zijn eentje een lied zingen. Ga er maar aan staan!
Twee dagen voor de uitvoering vroeg hij aan zijn moeder ineens of hij een jurk van haar kon lenen. Die had hij nodig voor de musical. Dat maakte het mysterie (en de nieuwsgierigheid) alleen maar groter! Bart in een jurk? Werd het een Anneke Grönloh-imitatie?
Om acht uur 's avonds zaten we er klaar voor. In een benauwde, zweterige gymzaal met een grote groep andere ouders, grootouders , broertjes, zussen en ga zo maar door.
We werden niet teleurgesteld: de musical zelf stond bol van liedjes, dansnummers en toneel.
Maar natuurlijk wachtten we op Bart. Voor ons toch de belangrijkste persoon van de avond.
Af en toe kwam hij wel op, in de grote groep, volop meezingend en ondertussen met zijn hele lichaam meebewegend op de muziek en de teksten.
Als hij niet op het toneel stond zat hij om een hoekje te soufleren.
Maar na de pauze kwam dan toch tweemaal zijn moment.
Als eerste in een toneelstukje over een gezin, vader, moeder en twee om patat zeurende kinderen in een auto. Hier bleek waarom hij zo dringend een jurk nodig had. In een van zijn moeders zomerjurken kwam hij op als de moeder van het gezin.
Natuurlijk ben ik niet objectief, maar ik blijf erbij dat hij dringend weer aan toneel moet gaan doen!
Door de manier waarop hij zijn tekst als moeder bracht kreeg hij de hele zaal aan het lachen.
Zie (me name het eerste deel van) bijgaand filmpje (met excuses voor de moeilijke verstaanbaarheid).
En toen: als allerlaatste act, werd hij aangekondigd als zanger. Met een lied over het leukste probleem van de klas: zijn woeste aantrekkelijkheid (het is kennelijk erfelijk).
Daar stond hij: mijn Bart. Microfoon en zijn handen, een kudde meisjes erachter en GAAN!!!
Ook hiervan laat ik natuurlijk graag het filmpje zien. Met excuses voor de wel erg bewogen beelden.
Maar die zeggen misschien iets over mijn toestand van dat moment. Want wat was ik trots!!
Twee jaar geleden heb ik een blog geschreven over de musical van Pim en de verrassende rol die hij daarin had. En nu was dus Bart aan de beurt.
En dat brengt mij dus tot de onverbiddelijke conclusie dat ik na het einde van deze week geen kinderen meer heb die naar de basisschool gaan. Pim gaat straks naar de derde van het voortgezet onderwijs en Bart wordt Brugsmurf op het Lyceum VOS in Vlaardingen.
Het einde van een tijdperk dus. Terwijl het nog helemaal niet zo lang geleden lijkt dat ik door een schoolraam stiekem naar hem stond te kijken terwijl hij in zijn kleuterklas braaf in de kring op een stoeltje zat.
Het zegt ook iets over mij. Het lidmaatschap van Omroep Max en de bustocht naar een Duits restaurantje waar ik me anti-rheumapillen laat aansmeren komen steeds dichterbij.
Maar daar lig ik nu niet wakker van. Ik geniet lekker na van de prestaties van mijn jongste zoon. En ik deel die met trots met u!
De dag na Barts musical ben ik de Noordzee weer eens overgestoken om te gaan genieten van een vijftal zeer muzikale (alhoewel de meningen daarover verschillen) mannen. Daarover binnenkort meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten