Sinds een
kleine twee jaar komen Ronald en ik regelmatig bij De Eland in Diemen.
De Eland? Hoor ik u denken…
Okee, het is een vreemde naam, maar het is een keurig en vooral groot veilinghuis, dat een keer of vier per jaar via een hamerslag enorm veel spullen van eigenaar laat verwisselen.
In mijn huiskamer hangen inmiddels twee schilderijen die we op die manier in ons bezit gekregen hebben.
Maar naast schilderijen kun je het zo gek niet bedenken, of De Eland veilt het wel. En onder die vele spullen die onder de hamer komen bevinden zich ook koffers en tassen die door reizigers zijn achtergelaten op Schiphol. Deze worden, verpakt in een dichte trolley, met een stuk of tien tegelijk ter verkoop aangeboden.
En dat leek me nu eens leuk: Een soort dure grabbelton. Je koopt een kar met koffers en gaat thuis ontdekken wat er allemaal in zit. Voornamelijk vuile was, vrees ik. Maar wie weet wat er toch nog tussen zou kunnen zitten….
Dus waren Ronald en ik vanmorgen present om eens te bekijken wat er vandaag allemaal onder de hamer zou komen. Er stonden een stuk of vijf trolleys waar ik wel een gok op zou willen wagen. Maar niet voor elke prijs. Want waar je ook nog rekening mee moet houden, is dat de prijs waarvoor je iets koopt nog met 30% verhoogd wordt. Dat bedrag is voor het veilinghuis. (En dan word ik in mijn werk geconfronteerd met discussies over het betalen van een provisie van een half tot één procent! Laat Antoinet Hertsenberg eens in de woekerwinsten van de veilinghuizen duiken!!!).
Terwijl ik in de trolleys stond te gluren in de hoop op die manier een mogelijke verborgen schat te ontdekken hoorde ik achter me iemand praten. Als natuurlijke reactie draai je je dan om. Het bleek de directeur van het veilinghuis te zijn, die een interview stond te geven. Lokale TV, dacht ik en ik ging lekker verder met gluren. Tot Ronald me even later wees op de cirkel met de grote 6 op de microfoon. Het bleek SBS6 te zijn, dat kennelijk een item aan het maken was over de Schipholkoffers.
Dat moet dan, gezien het onderwerp, wel voor Hart van Nederland zijn.
Als onderwerp had de cameraploeg al snel een man, vrouw en hun schattige blonde dochtertje uitgekozen. Terwijl wij verder liepen werden zij tenminste uitgebreid geïnterviewd bij een van de trolleys.
En ja hoor: toen we even later hadden plaatsgenomen in de veilingzaal kwam daar ook de SBS ploeg binnen. Het modelgezin werd door hen op een plek neergezet waar ze goed op camera gezet konden worden en daarna kon de veiling beginnen.
Het was voor ons de eerste maal dat we bij een veiling aanwezig waren. De zaken die we tot nu toe bij De Eland hebben gekocht, hebben we gekocht door via Internet een bod uit te brengen.
In een heel hoog tempo verwisselden antieke weegschalen, buizenradio’s, serviezen, glaswerk en boeken van eigenaar.
Na een uur waren dan eindelijk de gevonden voorwerpen van Schiphol aan de beurt. Ik zette me schrap, met mijn biednummer in mijn hand. En de SBS ploeg kwam ook tot leven.
Ik moet zeggen dat het tegenviel. Er zat een aantal opkopers in de zaal dat de prijs per trolley al snel opdreef tot een niveau dat boven mijn maximum lag. Eenmaal was ik er vlak bij, maar werd ik op het laatste moment nog overboden (door weer zo’n irritante handelaar).
Ook voor het SBS gezin ging het kennelijk wat snel, want zij grepen ook overal naast. En dat kon natuurlijk niet! Daar komt zo’n cameraploeg niet een middag naar De Eland! En dus werd bij een van de laatste trolleys door vaderlief stug doorgeboden. Uiteindelijk was hij dan ook de hoogste bieder.
Gejuich in de microfoon werd direct gevolgd door het luidruchtig afbreken van de camera-opsteling en het direct vertrekken uit de zaal.
Wij bleven nog even zitten. Er werden namelijk ook nog fietsen geveild. En aangezien ik er daar ook nog een van nodig heb wilde ik bieden op een bijna nieuw exemplaar dat me wel aanstond.
Maar u raadt het al: ook hiervoor werd al snel een bedrag geboden waarvoor je er ook een gewoon bij de fietsenhandel kunt kopen.
Met een lege Prius kwam ik dus vanavond terug in Schiedam. En daar deed ik iets wat ik anders nooit doe: ik zette Hart van Nederland aan. En ja hoor! In de inleiding werd de kofferveiling al aangekondigd. Met mij als figurant op de achtergrond in beeld.
Tijdens het item zelf zag ik mezelf nog een aantal maal ingespannen in de trolleys gluren. Niet de beste reclame voor mezelf, maar het is niet anders.
Over een paar maanden is de volgende veiling. Het zou me niet verbazen als ik dan toch weer een poging ga wagen. Kennelijk wil ik toch om een of andere reden in andermans wasgoed grabbelen, op zoek naar verborgen schatten…..
De Eland? Hoor ik u denken…
Okee, het is een vreemde naam, maar het is een keurig en vooral groot veilinghuis, dat een keer of vier per jaar via een hamerslag enorm veel spullen van eigenaar laat verwisselen.
In mijn huiskamer hangen inmiddels twee schilderijen die we op die manier in ons bezit gekregen hebben.
Maar naast schilderijen kun je het zo gek niet bedenken, of De Eland veilt het wel. En onder die vele spullen die onder de hamer komen bevinden zich ook koffers en tassen die door reizigers zijn achtergelaten op Schiphol. Deze worden, verpakt in een dichte trolley, met een stuk of tien tegelijk ter verkoop aangeboden.
En dat leek me nu eens leuk: Een soort dure grabbelton. Je koopt een kar met koffers en gaat thuis ontdekken wat er allemaal in zit. Voornamelijk vuile was, vrees ik. Maar wie weet wat er toch nog tussen zou kunnen zitten….
Dus waren Ronald en ik vanmorgen present om eens te bekijken wat er vandaag allemaal onder de hamer zou komen. Er stonden een stuk of vijf trolleys waar ik wel een gok op zou willen wagen. Maar niet voor elke prijs. Want waar je ook nog rekening mee moet houden, is dat de prijs waarvoor je iets koopt nog met 30% verhoogd wordt. Dat bedrag is voor het veilinghuis. (En dan word ik in mijn werk geconfronteerd met discussies over het betalen van een provisie van een half tot één procent! Laat Antoinet Hertsenberg eens in de woekerwinsten van de veilinghuizen duiken!!!).
Terwijl ik in de trolleys stond te gluren in de hoop op die manier een mogelijke verborgen schat te ontdekken hoorde ik achter me iemand praten. Als natuurlijke reactie draai je je dan om. Het bleek de directeur van het veilinghuis te zijn, die een interview stond te geven. Lokale TV, dacht ik en ik ging lekker verder met gluren. Tot Ronald me even later wees op de cirkel met de grote 6 op de microfoon. Het bleek SBS6 te zijn, dat kennelijk een item aan het maken was over de Schipholkoffers.
Dat moet dan, gezien het onderwerp, wel voor Hart van Nederland zijn.
Als onderwerp had de cameraploeg al snel een man, vrouw en hun schattige blonde dochtertje uitgekozen. Terwijl wij verder liepen werden zij tenminste uitgebreid geïnterviewd bij een van de trolleys.
En ja hoor: toen we even later hadden plaatsgenomen in de veilingzaal kwam daar ook de SBS ploeg binnen. Het modelgezin werd door hen op een plek neergezet waar ze goed op camera gezet konden worden en daarna kon de veiling beginnen.
Het was voor ons de eerste maal dat we bij een veiling aanwezig waren. De zaken die we tot nu toe bij De Eland hebben gekocht, hebben we gekocht door via Internet een bod uit te brengen.
In een heel hoog tempo verwisselden antieke weegschalen, buizenradio’s, serviezen, glaswerk en boeken van eigenaar.
Na een uur waren dan eindelijk de gevonden voorwerpen van Schiphol aan de beurt. Ik zette me schrap, met mijn biednummer in mijn hand. En de SBS ploeg kwam ook tot leven.
Ik moet zeggen dat het tegenviel. Er zat een aantal opkopers in de zaal dat de prijs per trolley al snel opdreef tot een niveau dat boven mijn maximum lag. Eenmaal was ik er vlak bij, maar werd ik op het laatste moment nog overboden (door weer zo’n irritante handelaar).
Ook voor het SBS gezin ging het kennelijk wat snel, want zij grepen ook overal naast. En dat kon natuurlijk niet! Daar komt zo’n cameraploeg niet een middag naar De Eland! En dus werd bij een van de laatste trolleys door vaderlief stug doorgeboden. Uiteindelijk was hij dan ook de hoogste bieder.
Gejuich in de microfoon werd direct gevolgd door het luidruchtig afbreken van de camera-opsteling en het direct vertrekken uit de zaal.
Wij bleven nog even zitten. Er werden namelijk ook nog fietsen geveild. En aangezien ik er daar ook nog een van nodig heb wilde ik bieden op een bijna nieuw exemplaar dat me wel aanstond.
Maar u raadt het al: ook hiervoor werd al snel een bedrag geboden waarvoor je er ook een gewoon bij de fietsenhandel kunt kopen.
Met een lege Prius kwam ik dus vanavond terug in Schiedam. En daar deed ik iets wat ik anders nooit doe: ik zette Hart van Nederland aan. En ja hoor! In de inleiding werd de kofferveiling al aangekondigd. Met mij als figurant op de achtergrond in beeld.
Tijdens het item zelf zag ik mezelf nog een aantal maal ingespannen in de trolleys gluren. Niet de beste reclame voor mezelf, maar het is niet anders.
Over een paar maanden is de volgende veiling. Het zou me niet verbazen als ik dan toch weer een poging ga wagen. Kennelijk wil ik toch om een of andere reden in andermans wasgoed grabbelen, op zoek naar verborgen schatten…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten