Ik heb in een van mijn blogs (oude liefde roest niet, dd 3 dec 2007,
staat nog op deze hyve) al eens verteld over IQ. Een Engelse symfonische
rockband, waarvan ik helemaal, maar dan ook totaal weg ben. Daarin ben ik niet
de enige, maar veel scheelt dat niet, want het aantal fans is niet groot.
Maar trouw zijn ze wel! En ze gaan helemaal voor hun band!
En tot die groep fans behoor ik dus ook.
Een tijdje geleden zag ik op de website van IQ dat de band op 3 oktober een concert zou geven in Bury, een plaatsje even te noorden van Manchester. Nu had ik IQ in april in Zoetermeer nog zien optreden, maar……. de band beloofde tijdens het optreden in Bury het laatste album in zijn geheel te gaan uitvoeren.
Dit album heet Frequency. Het is in mei van dit jaar uitgekomen en sinds ik het ontvangen heb heeft het de CD speler van mijn auto niet meer verlaten. Ik vind het geweldig, van begin tot eind!
Na een paar weken nadenken besloot ik volledig toe te geven aan mijn sluimerende midlife crisis en bestelde ik via internet een kaartje, en regelde ik een overtocht per boot heen en terug.
Kortom: ik zou eindelijk (langgekoesterde wens) IQ eens een thuiswedstrijd zien spelen.
Dat zou ik trouwens wel in mijn eentje gaan zien. Ronald en IQ, dat is een combinatie die helaas nooit zal gaan werken. Ik heb het geprobeerd, keer op keer, maar na drie jaar is duidelijk dat de vonk van IQ niet op hem overslaat. Nou ja, misschien slaat de vonk wel over, maar Ronald blust hem dan direct met grote ijver.
Voorbeeld 1: In de auto staat Harvest of Souls op. Wat mij betreft zo ongeveer het Opus Magnum van IQ. Ronald zit de 23 minuten die dit meesterwerk duurt geduldig uit, om na het wegsterven van de laatste tonen van het nummer te melden: “dat hadden ze ook in tien minuten kunnen doen”…..
Voorbeeld 2: In de auto staat het laatste album (Frequency dus) op. Op een gegeven moment begint het nummer “One Fatal Mistake”. Ronald ziet de titel van dit nummer verschijnen op het display en zegt: “dat gaat zeker over het oprichten van de band”…
Enorm jammer allemaal, je probeert zo’n jongen toch iets bij te brengen binnen een relatie…..
Omdat mijn uitstapje naar IQ zou betekenen dat ik een weekend lang zou reizen, alleen om twee uur naar een stuk muziek te luisteren, besloot Ronald dan maar een weekend in Purmerend te blijven, zodat daar wat achterstallig werk in en om het huis verricht kon worden.
En dus vertrok ik vrijdagavond direct vanaf mijn werk naar Rozenburg, om me te laten inschepen.
Mijn reisspullen had ik ’s ochtends in de auto gezet zodat ik direct doorkon. Om kwart voor zeven kwam ik op de terminal aan, waarna ik direct het schip kon binnenrijden.
De volgende ochtend om 8 uur Engelse tijd reed ik met de Prius de Engelse bodem op. Ik voel me dan altijd weer heel erg thuiskomen.
Vanaf Hull (de aankomstplaats van de veerboot) was ik binnen anderhalf uur in Bury, de plaats waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik wist niet wat ik me van de plaats moest voorstellen. En dat was maar goed ook. Het bleek een trieste stad te zijn, met als grootste trekpleister een groot winkelcentrum en een busstation. Ik stelde me zo voor de de bus naar Manchester het meest geliefde object van dit stadje zou kunnen zijn.
Nadat ik een hotelkamer voor mezelf geregeld had ging ik op zoek naar een supermarkt. Een bezoek aan Engeland is namelijk voor mij ook direct een goede aanleiding allerlei snoepgoed te kopen dat in Nederland niet te krijgen is. In de loop van de middag kwam ik dus een Tesco vestiging uit met drie tassen die gevuld waren met: Kitkats met Mintvulling, Kitkats met Caramelvulling (nieuw!), Aero’s (een soort brosrepen, maar dan met een gifgroene minvulling, en een groot aantal zakken chips in de smaak Prawn Cocktail (garnelencocktail dus). Van dit laatste moet ik de eerste landgenoot nog tegenkomen die het lust, maar ik vind ze heerlijk!!
Maar trouw zijn ze wel! En ze gaan helemaal voor hun band!
En tot die groep fans behoor ik dus ook.
Een tijdje geleden zag ik op de website van IQ dat de band op 3 oktober een concert zou geven in Bury, een plaatsje even te noorden van Manchester. Nu had ik IQ in april in Zoetermeer nog zien optreden, maar……. de band beloofde tijdens het optreden in Bury het laatste album in zijn geheel te gaan uitvoeren.
Dit album heet Frequency. Het is in mei van dit jaar uitgekomen en sinds ik het ontvangen heb heeft het de CD speler van mijn auto niet meer verlaten. Ik vind het geweldig, van begin tot eind!
Na een paar weken nadenken besloot ik volledig toe te geven aan mijn sluimerende midlife crisis en bestelde ik via internet een kaartje, en regelde ik een overtocht per boot heen en terug.
Kortom: ik zou eindelijk (langgekoesterde wens) IQ eens een thuiswedstrijd zien spelen.
Dat zou ik trouwens wel in mijn eentje gaan zien. Ronald en IQ, dat is een combinatie die helaas nooit zal gaan werken. Ik heb het geprobeerd, keer op keer, maar na drie jaar is duidelijk dat de vonk van IQ niet op hem overslaat. Nou ja, misschien slaat de vonk wel over, maar Ronald blust hem dan direct met grote ijver.
Voorbeeld 1: In de auto staat Harvest of Souls op. Wat mij betreft zo ongeveer het Opus Magnum van IQ. Ronald zit de 23 minuten die dit meesterwerk duurt geduldig uit, om na het wegsterven van de laatste tonen van het nummer te melden: “dat hadden ze ook in tien minuten kunnen doen”…..
Voorbeeld 2: In de auto staat het laatste album (Frequency dus) op. Op een gegeven moment begint het nummer “One Fatal Mistake”. Ronald ziet de titel van dit nummer verschijnen op het display en zegt: “dat gaat zeker over het oprichten van de band”…
Enorm jammer allemaal, je probeert zo’n jongen toch iets bij te brengen binnen een relatie…..
Omdat mijn uitstapje naar IQ zou betekenen dat ik een weekend lang zou reizen, alleen om twee uur naar een stuk muziek te luisteren, besloot Ronald dan maar een weekend in Purmerend te blijven, zodat daar wat achterstallig werk in en om het huis verricht kon worden.
En dus vertrok ik vrijdagavond direct vanaf mijn werk naar Rozenburg, om me te laten inschepen.
Mijn reisspullen had ik ’s ochtends in de auto gezet zodat ik direct doorkon. Om kwart voor zeven kwam ik op de terminal aan, waarna ik direct het schip kon binnenrijden.
De volgende ochtend om 8 uur Engelse tijd reed ik met de Prius de Engelse bodem op. Ik voel me dan altijd weer heel erg thuiskomen.
Vanaf Hull (de aankomstplaats van de veerboot) was ik binnen anderhalf uur in Bury, de plaats waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik wist niet wat ik me van de plaats moest voorstellen. En dat was maar goed ook. Het bleek een trieste stad te zijn, met als grootste trekpleister een groot winkelcentrum en een busstation. Ik stelde me zo voor de de bus naar Manchester het meest geliefde object van dit stadje zou kunnen zijn.
Nadat ik een hotelkamer voor mezelf geregeld had ging ik op zoek naar een supermarkt. Een bezoek aan Engeland is namelijk voor mij ook direct een goede aanleiding allerlei snoepgoed te kopen dat in Nederland niet te krijgen is. In de loop van de middag kwam ik dus een Tesco vestiging uit met drie tassen die gevuld waren met: Kitkats met Mintvulling, Kitkats met Caramelvulling (nieuw!), Aero’s (een soort brosrepen, maar dan met een gifgroene minvulling, en een groot aantal zakken chips in de smaak Prawn Cocktail (garnelencocktail dus). Van dit laatste moet ik de eerste landgenoot nog tegenkomen die het lust, maar ik vind ze heerlijk!!
En toen………….werd het avond en vertrok ik naar The Met: de zaal waar het allemaal zou gaan gebeuren. Het bleek een oud gebouw in het centrum van Bury te zijn. Ik bleek vroeg te zijn (de eerste zelfs), maar dat gaf me de gelegenheid op mijn gemak de na mij komende volgelingen van de IQ-goeroe’s te observeren. Het bleek ook hier het gemiddelde ProgRockpubliek te zijn. Gemiddeld de veertig gepasseerd. Dus last van overgewicht, haarverlies en een kledingsmaak die beperkt blijft tot jeans en t-shirts van eerdere concerten.
Om acht uur ging de zaal open. Omdat ik zo vroeg was, stond ik natuurlijk pal voor de deur. Dat bracht weer het voordeel mee dat ik direct kon doorlopen naar het podium. En zo stond ik een paar tellen later helemaal voorin, in het midden, bij de microfoonstandaard van Pete Nicholls (de zanger, maar dat weet natuurlijk iedereen). Verder wilde ik graag het gitaarwerk van Mike Holmes van dichtbij observeren en dat zou vanaf deze plek ook moeten lukken.
Terwijl we wachten op de band (aanvang 20.30 uur) raakte ik aan de praat met wat mensen om me heen. Het feit dat ik in mijn eentje met de boot en auto puur voor dit concert naar Bury was gekomen werd erg gewaardeerd…… Nu waren we natuurlijk leden van dezelfde sekte, dus dat was niet zo verwonderlijk.
De opkomst verbaasde me. Ik had altijd gedacht dat IQ in Groot Brittannië groter was dan in Nederland. Maar dat is dus niet zo. Krijgt de band in Nederland nog ruim 1000 mensen naar een optreden; hier zullen het er ongeveer 300 geweest zijn. En dat was ook zo ongeveer de capaciteit van de zaal…..
In een mum van tijd van het half en negen. En ja hoor…….
De eerste tonen van Frequency (het titelnummer) werden hoorbaar en onder een oorverdovend applaus (300m klappende bijna-bejaarden) betrad de band het podium.
De tweeënhalf uur die volgden zijn vervolgens uitgegroeid tot mijn mooiste IQ ervaring tot nu toe.
Het geluid was enorm goed (had ik in zo’n klein zaaltje niet verwacht, muzikaal liep alles prima, de band had er overduidelijk zin in en de setlist bevatte alleen maar nummers die ik er graag live wilde horen.
Het eerste uur ging volledig op aan Frequency. De anderhalf uur daarna aan ouder werk.
Al die tijd stond ik op hooguit een meter afstand van Pete Nicholls, terwijl ook de rest van de band me op mijn plek als op een presenteerblaadje werd aangeboden. De sfeer in de zaal was daarbij ook nog eens goed. Dus wat wil je nog meer? Ik zou het niet weten…..
Jongere familieleden die me onlangs hebben zien dansen tijdens het trouwfeest
van Wouter en Jarka weten hoe ik kan opgaan in muziek. Nu is IQ niet echt te
bestempelen als dansmuziek, maar ik kan er niet stil bij blijven staan. Kortom:
ik heb me uitgeleefd. Ook met de camera trouwens. In dit blog zijn enkele resultaten te bewonderen.
Na tweeënhalf uur stond ik weer op de stoep van The Met. Blij als een kind……
Vandaag (zondag dus) volgde het laatste deel van mijn weekend. Omdat ik maandagochtend gewoon weer aan het werk moet, kon ik niet terug met de nachtboot vanuit Hull.
Dus zette ik me om half negen Engelse tijd achter het stuur van de Prius en ben ik bijna 500 kilometer naar het zuiden gereden om in Dover op te veerboot terecht te kunnen komen.
Via Calais ben ik daarna terug gereden naar Schiedam. In totaal bedroeg de reisafstand heen en terug iets meer dan 1000 kilometer.
Uiteindelijk was ik tien uur na mijn vertrek weer thuis. In de tussentijd heb ik in de auto natuurlijk heel erg zitten genieten van………ach, moet ik dat nog zeggen?
Na tweeënhalf uur stond ik weer op de stoep van The Met. Blij als een kind……
Vandaag (zondag dus) volgde het laatste deel van mijn weekend. Omdat ik maandagochtend gewoon weer aan het werk moet, kon ik niet terug met de nachtboot vanuit Hull.
Dus zette ik me om half negen Engelse tijd achter het stuur van de Prius en ben ik bijna 500 kilometer naar het zuiden gereden om in Dover op te veerboot terecht te kunnen komen.
Via Calais ben ik daarna terug gereden naar Schiedam. In totaal bedroeg de reisafstand heen en terug iets meer dan 1000 kilometer.
Uiteindelijk was ik tien uur na mijn vertrek weer thuis. In de tussentijd heb ik in de auto natuurlijk heel erg zitten genieten van………ach, moet ik dat nog zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten