Oh, wat voel ik me een verrader!
In oktober is dwerghangoor Stampertje toegevoegd aan ons gezin; als verjaardagscadeau voor Bart.
Toen paste hij nog net op een hand en begon hij al een beetje pluizig te worden.
Nu is het een (voor een dwerghangoor) fors mannetje van 5 maanden oud. De kleine pluizen zijn uitgegroeid tot behoorlijke grote plukken die vooral vanuit zijn kop en vanaf zijn flanken alle kanten op steken.
Hij bewoont een kooi in de hoek van de kamer en mag, vooral 's avonds vaak rondlopen in huis. De benedenverdieping is dan van hem; en als ik per ongeluk de huiskamerdeur op laat staan neemt hij via de trap de 3 slaapkamers op de eerste verdieping er ook graag bij.
Erg leuk en gezellig allemaal, maar omdat Stamper een mannetje is kan hij vanaf een maand of vijf ook met urine allerlei geursporen gaan uitzetten om te laten weten dat dit zijn gebied is. En daar zit ik niet op te wachten.... (hij is nu nog 100% zindelijk).
De oplossing is eenvoudig, maar ingrijpend. Ontneem hem zijn sexuele driften en hij zal ook niet buiten de bak plassen. En dus stond ik vanmorgen met ons konijn in een bak op de stoep bij de dierenarts om hem te laten castreren.
Ik voelde me een ware judas: zo'n jong dier, dat er net echter komt dat hij een mannetje is, zijn balletjes af te laten nemen. Ik voelde het bijna zelf....
Maar nadat ik hem aan de dierenarts afgegeven had was er geen weg terug.
Vanmiddag konden we hem weer ophalen.
Bart ging mee; erg bezorgd over zijn konijn.
Gelukkig was alles goed verlopen en even later zat een suffe Stamper een beetje appelig in een hoek van zijn kooi.
Daar heeft hij vervolgens de rest van de dag gezeten. Hoewel de deur van zijn kooi open stond vertoonde hij totaal geen behoefte de kamer te verkennen.
Uiteindelijk ging hij om een uur of elf vanavond eindelijk iets drinken en eten.
Even later sprong hij zelfs even zijn kooi uit.
Het zal dus allemaal wel goed komen. Maar ik voel het nog steeds. Onze stamper, vanmorgen nog een echte vent, en nu een je-weet-wel-konijn.....
In oktober is dwerghangoor Stampertje toegevoegd aan ons gezin; als verjaardagscadeau voor Bart.
Toen paste hij nog net op een hand en begon hij al een beetje pluizig te worden.
Nu is het een (voor een dwerghangoor) fors mannetje van 5 maanden oud. De kleine pluizen zijn uitgegroeid tot behoorlijke grote plukken die vooral vanuit zijn kop en vanaf zijn flanken alle kanten op steken.
Hij bewoont een kooi in de hoek van de kamer en mag, vooral 's avonds vaak rondlopen in huis. De benedenverdieping is dan van hem; en als ik per ongeluk de huiskamerdeur op laat staan neemt hij via de trap de 3 slaapkamers op de eerste verdieping er ook graag bij.
Erg leuk en gezellig allemaal, maar omdat Stamper een mannetje is kan hij vanaf een maand of vijf ook met urine allerlei geursporen gaan uitzetten om te laten weten dat dit zijn gebied is. En daar zit ik niet op te wachten.... (hij is nu nog 100% zindelijk).
De oplossing is eenvoudig, maar ingrijpend. Ontneem hem zijn sexuele driften en hij zal ook niet buiten de bak plassen. En dus stond ik vanmorgen met ons konijn in een bak op de stoep bij de dierenarts om hem te laten castreren.
Ik voelde me een ware judas: zo'n jong dier, dat er net echter komt dat hij een mannetje is, zijn balletjes af te laten nemen. Ik voelde het bijna zelf....
Maar nadat ik hem aan de dierenarts afgegeven had was er geen weg terug.
Vanmiddag konden we hem weer ophalen.
Bart ging mee; erg bezorgd over zijn konijn.
Gelukkig was alles goed verlopen en even later zat een suffe Stamper een beetje appelig in een hoek van zijn kooi.
Daar heeft hij vervolgens de rest van de dag gezeten. Hoewel de deur van zijn kooi open stond vertoonde hij totaal geen behoefte de kamer te verkennen.
Uiteindelijk ging hij om een uur of elf vanavond eindelijk iets drinken en eten.
Even later sprong hij zelfs even zijn kooi uit.
Het zal dus allemaal wel goed komen. Maar ik voel het nog steeds. Onze stamper, vanmorgen nog een echte vent, en nu een je-weet-wel-konijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten