Donderdagavond. Vanavond ben ik kinderloos en heb ik dus mijn handen vrij. Ik besluit er een wilde avond van te maken en op de publieke tribune te gaan zitten, bij de vergadering van de Schiedamse Gemeenteraad (Ja, ik ben mij er eentje..).
In het kader van mijn goede duurzaamheidsvoornemens laat ik de auto staan en ga ik met de tram naar het centrum.
Na een vergadering die voor mij genoeg stof oplevert om er even flink op los te twitteren ga ik om bij elven terug richting tramhalte. Jas goed dicht, sjaal om, muts op, want het vriest behoorlijk.
Bij de tramhalte wacht me een verrassing: het mededelingenbord meldt dat mijn tram niet verder zal rijden dan tot de Prinses Beatrixlaan. De reden staat er niet bij, maar het betekent dat mij een wandeling van minstens 20 minuten te wachten staat. Want omdat de bus ’s avonds niet meer rijdt is de tram het enige openbaar vervoermiddel dat nog een beetje in de buurt van mijn huis komt. Ik heb er nu al spijt van dat ik de auto thuis heb laten staan…
Als de tram komt stap ik in en vraag ik aan de conducteur waarom de tram niet naar het eindpunt rijdt. Tot mijn (en zijn) verbazing weet hij nergens van. Hij loopt naar voren en vraagt het de bestuurder. Maar ook die is niet op de hoogte van een stremming. Even koester ik hoop. “Gewoon doorrijden dan”, brom ik vanachter mijn sjaal tegen de conducteur.
Helaas helpt Twitter direct daarna mijn hoop om zeep. Er komt een melding binnen van een aanrijding op het Bachplein. Hé, dat klinkt bekend!
Een volgend twitterbericht meldt dat er een aanrijding heeft plaatsgevonden tussen een tram en een hond. Het bericht vermeldt niet of de hond liep, of op een Spartamet reed.
Wel wordt gemeld dat de hond de aanrijding niet overleefd heeft.
Even later komen we aan bij de Beatrixlaan. En ja hoor: de tram stopt en de bestuurder roept om dat er een stremming is en iedereen verzocht wordt uit te stappen.
Ik heb inmiddels de trui die ik vanavond voor Pim gekocht heb al uit zijn plastic tas gehaald en over mijn blouse heen aangetrokken. Heb ik het in ieder geval tijdens de wandeling wat warmer onder mijn jas (wel handig dat mijn zoon nu dezelfde maat heeft als zijn vader). Mijn Ipod zet ik op standje gezellig (=IQ) en blijmoedig stap ik de koude duisternis in.
Even later kom ik aan op het Bachplein. En waar ik al een beetje bang voor was zie ik als ik dichterbij kom. De aanrijding blijkt plaatsgevonden te hebben op dezelfde plek als waar mijn moeder (gisteren drie maanden geleden) door lijn 21 geschept is. En dan ook ècht op exact dezelfde plaats. Door een tram die uit dezelfde richting kwam.
Het tafereel dat ik aantref lijkt wel heel erg veel op het beeld dat ik zag toen ik na het ongeluk van mijn moeder het Bachplein kwam oprijden. De stilstaande tram op dezelfde plek. Op plek waar drie maanden geleden de ambulance stond staat nu de dierenambulance. Okee, daar zien we een belangrijk verschil met de vorige situatie, maar het beeld komt niettemin behoorlijk aan. Iets verderop staat een politiebusje. Ook dat ziet er bekend uit….
Ik kom echt terecht in een enorm déjà vu. En ik merk dat dat behoorlijk confronterend is.
Er loopt iemand voor me langs in een reflecterend RET hesje. Het is de leidinggevende van de trambestuurster die mijn moeder aangereden heeft. Hij is op 4 januari aanwezig geweest bij het gesprek met mijn moeder. Toen heeft hij verteld dat hij in geval van een aanrijding altijd ter plaatse is en dan zodra het spoor weer vrij is de betrokken tram weer verder bestuurt. Om aan te tonen dat dit echt zo is stapt hij de cabine van de tram in, neemt plaats op de bestuurdersstoel en brengt de tram in beweging.
Dit blijkt het sein dat het spoor weer vrij is en dus sprint ik naar de eerstvolgende halte, waar inderdaad binnen een minuut een tram aankomt die me alsnog naar het eindpunt brengt.
In de tram laat ik het beeld dat ik net gezien heb op me inwerken. Natuurlijk ben ik geen getuige geweest van het ongeluk zelf. En natuurlijk is er een verschil tussen een fietsende vrouw en een (loslopende?) hond. Maar iets zegt me dat mijn mening dat deze overgang niet veilig is, terecht is.
Ik was al van plan om bij de Gemeente Schiedam aan te dringen op maatregelen om deze kruising veiliger te maken. Wat mij betreft is daar vanavond weer een argument voor bijgekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten