vrijdag 4 december 2015

Nee toch?

Soms hoor je verhalen, waarvan je denkt: "Dit hoor ik niet goed".
Zo gingen twee goede bekenden van mij vorige week als publiek naar de opname van een populair programma van VARA/BNN.
Zo'n programma waarbij de VARA (uit hun stal komt het) het opneemt voor mensen die last hebben van paarse krokodillen, onwillige overheden, discriminatie. Noem maar op.
En dat allemaal op ludieke, satirische wijze gebracht, in de vorm van dik aangezette types. Met een ervaren vakvrouw als anker. 
De mensen wiens probleem besproken wordt zijn meestal ook aanwezig in het publiek. Zij mogen vaak ook nog even reageren.

Mijn goede bekenden zaten op de tribune, toen binnen hun gehoorsafstand een regieassistente aanwijzingen gaf, ter voorbereiding op de volgende scene.
Bij deze scene was het ook de bedoeling dat het echte slachtoffer vanaf de tribune nog iets zou mogen zeggen.
Naast deze persoon zaten twee jonge vrouwen, met een fors postuur.

En toen kwam het: de regieassistente zei: "We kunnen zo beginnen met de volgende scene. Maar eerst moeten die twee dikke vrouwen weg". 
Waarop de betreffende dames (die dit niet konden horen) gevraagd werd plaats te maken voor eveneens twee jonge dames. Maar ditmaal van een slanker formaat. En vervolgens werd de scene opgenomen.

Die rechtvaardige, betrokken VARA wil dus niet dat er dikke mensen in beeld zitten. Het oog wil kennelijk ook wat. Het voor de benadeelden opkomende programma heeft er dus kennelijk geen moeite mee zelf wel onderscheid te maken tussen mensen.

Toen ik dit hoorde dacht ik: "KANNIEWAARZIJN"!! Maar dat is het helaas dus wel...

zaterdag 12 september 2015

Drie decennia vrijwilliger in Blijdorp

Augustus 1985. Mijn vader vertelde mij: "Aanstaande zaterdag ga ik naar Blijdorp. Daar hebben ze namelijk vrijwilligers nodig en ik heb mij aangemeld".
Mijn reactie was er direct: "Oh leuk, dan ga ik mee".

En dus zaten we die zaterdag in een lokaal achter het ijsberenverblijf. Samen met nog enkele tientallen andere kandidaten. De kennismaking beviel en de weken erna volgden we een opleiding tot rondleider.

Blijdorp was drie jaar eerder voorzichtig begonnen met enkele vrijwilligers en onze groep was de eerste forse uitbreiding van het bestand. De opleiding bestond voornamelijk uit het door de tuin lopen met enkele van de bestaande vrijwilligers. Na die weken kon het echte werk beginnen: ik was rondleider!

Al snel slokte mijn nieuwe hobby een groot deel van mijn tijd op. Naast de kinderrondleiding werden nieuwe rondleidingen ontwikkeld. De Aqua-Terra Rondleiding in de Rivièrahal, Rondleidingen voor volwassenen en natuurlijk de Blijdorp By Night. Ik deed het allemaal.
Ook toen (om de rondleidingloze zomervakantie door te komen) informatiepunten ontwikkeld werden deed ik enthousiast mee.

De groep werd groter. En om de kwaliteit van vrijwilligers te vergroten werden volwaardige opleidingen ontwikkeld. Ook die mocht ik gaan geven.
Ook werd ik lid van de "Stuurgroep":  een soort bestuur van de organisatie en het vertegenwoordigend orgaan van de vrijwilligers.

Die augustusmaand waarin mijn vader en ik samen Blijdorp binnenstapte was dus afgelopen maand 30 jaar geleden. En nog altijd loop ik rond als vrijwilliger in deze prachtige dierentuin.

Er is veel veranderd: allereerst Blijdorp. In 1985 een zieltogende, verouderende tuin. Maar ook een tuin die in de jaren daarna barstte van de ambities om te veranderen en te moderniseren.
In 30 jaar zijn heel veel van die ambities gerealiseerd. De tuin toen en die van nu verschillen als dag en nacht van elkaar. Dat lokaal achter het ijsberenverblijf is zo'n 25 jaar geleden afgebrand. Er lopen nu Ringstaartmaki's. En ook dat ijsberenverblijf is inmiddels omgetoverd tot Tijgerkreek.

De vrijwilligersorganisatie is uitgegroeid tot een groep van circa 300 mensen.
Een enorm sociale groep mensen, die regelmatig lief en leed met elkaar deelt. En een groep waarin iedereen elkaar bij de voornaam noemt. Zonder rangen of standen.

We hebben mensen zien komen. Er zijn vrijwilligers overleden, waaronder mijn vader.
Ik werd verliefd op een van onze rondleidsters. We trouwden in de Sterrenzaal in Blijdorp, ongeveer op de plek waar wij elkaar voor het eerst spraken. Onze kinderen gingen als baby mee naar onze rondleidingen. Het is dat in Blijdorp geen scheidingen voltrokken worden, anders hadden we die handeling waarschijnlijk ook daar laten voltrekken.
Nog altijd zijn mijn ex en ik allebei actief in Blijdorp. En nog altijd komen wij elkaar daar met plezier tegen.

De tijd die ik besteed aan Blijdorp is wel beduidend minder geworden. De voornaamste reden is mijn uit de hand gelopen lidmaatschap van D66, dat vorig jaar leidde tot een lidmaatschap van de gemeenteraad van Schiedam. Dat kost mij, naast mijn werk, al snel 20 tot 25 uur per week. Een aantal activiteiten heb ik "afgestoten".

Maar nog altijd loop ik met veel plezier mijn rondleidingen. En roep ik regelmatig dat ik de mooiste hobby ter wereld heb.

Sinds vorige week geef ik voor het eerst in een jaar of drie weer cursus aan een groep aspirant-vrijwilligers. En ook dan merk je weer hoe leuk ook dàt is om te doen.
Extra leuk is dat ik "les" mag geven aan mijn nichtje Nicole. Als zij deze en de volgende cursus met succes afrondt, betekent dit dat de derde generatie van onze familie actief wordt in Blijdorp.
En ook de volgende rammelt al aan de poort, want mijn zoon Pim is vastbesloten, nu hij 18 is, zich aan te melden als vrijwilliger.

Drie decennia loop ik dus nu al rond in Blijdorp. En nog altijd maak ik nieuwe dingen mee. Zoals recent de "spontane" geboorte van Nijlkrokodillen. Zie je ineens tussen de volwassen dieren jonge krokodillen liggen! En nog altijd is iedere rondleiding weer anders dan die voorgaande.

Vanmiddag heb ik onverwacht een kinderrondleiding gelopen. De ingeroosterde rondleider was niet komen opdagen, terwijl er een groep kinderen, die een kinderfeestje vierden, stond te wachten.
En dus trok ik, terwijl ik net uit het leslokaal kwam, mijn jas maar aan. Want zo'n feestje moet natuurlijk doorgaan! En als je dan anderhalf uur later van enkele van de kinderen uit de groep een afscheidsknuffel krijgt, dan is dat onbetaalbaar!

Een van de grootste voorrechten van het vrijwilligerschap is misschien nog wel dat je de dierentuin ook ziet op momenten waarop deze gesloten is. Zoals vanmorgen, toen ik op weg naar mijn cursus langs de giraffenstal liep. En vervolgens een stuk of vier giraffen (verrast door het vroege bezoek) kwamen kijken wie ik was en wat ik kwam doen. Dat contact met deze dieren heb je niet tijdens reguliere bezoekuren. (Zie foto hieronder).

Na dertig jaar verveelt het dus nog totaal niet. En met mijn inmiddels 48 jaar ben ik nog lang niet de oudste in de organisatie. De verplichte pensioenleeftijd voor vrijwilligers ligt op 80 jaar. En ik ben vastbesloten die mijlpaal te halen. En dan af te zwaaien na een dienstverband van 62 jaar!