In 1995 trad ik toe tot Theater Stichting Tribune (TST). Een
klein theatergezelschap uit Dordrecht. Een gezelschap dat op locatie speelde.
Op de meest gekke plaatsen in Dordrecht.
De eerste productie werd gespeeld op de zolder van een boerderij en heette "De Miraculeuze Comeback van Mea L. Loman". Het ging over een gemankeerde zangeres, die deel had uitgemaakt van een groepje artiesten, dat vooral optrad in bejaardenhuizen. Mea zong het liefst Franse chansons. Probleem was wel, dat ze niet kon zingen.
Mea was getrouwd. Haar man was werkloos. En daar voelde hij zich erg zielig over.
Het stel had een zoon, Freek. Freek was een jaar of 16 en leed enorm onder het dominante gedrag van zijn moeder. Hij was ongelukkig, depressief (suïcidaal) en schreef op zijn kamertje gedichten.
Waarover die precies gingen, werd in het stuk niet duidelijk.
Ook las hij graag gedichten van Martinus Nijhoff (en die zijn NIET vrolijk, kan ik u vertellen!).
Als Mea heeft meegedaan aan een talentenjacht, die op TV wordt uitgezonden en daarin volledig door de jury wordt afgebrand (zonder dat zij zich dit realiseert), wordt het Freek teveel. Hij maakt een einde aan zijn leven.
Mea's reactie: zij klimt weer op het podium en zingt "Non, je ne regretre rien".....
Mijn rol in het stuk was die van Freek....
TST had een groep donateurs, die na afloop van iedere productie een "vriendencadeau" ontvingen.
Ter gelegenheid van deze productie werd mij gevraagd, of ik niet een paar gedichten kon maken als Freek. Nou, dat wilde ik dus wel! In de huid kruipen van een suïcidale puber. Het was een uitdaging!
Ik maakte vier gedichtjes, die werden gebundeld in een mini-boekje met de titel: "Moeder, gedichten van Freek S. Loman (uit zijn nalatenschap).
Het bundeltje heb ik nog, maar de gedichten zijn nooit omgezet in digitale vorm.
Hoog tijd, dat dit eens gebeurt!
Daarom presenteer ik hier met trots: De nagelaten gedichten van Freek S. Loman!
(Zakdoeken bij de hand graag).
De eerste productie werd gespeeld op de zolder van een boerderij en heette "De Miraculeuze Comeback van Mea L. Loman". Het ging over een gemankeerde zangeres, die deel had uitgemaakt van een groepje artiesten, dat vooral optrad in bejaardenhuizen. Mea zong het liefst Franse chansons. Probleem was wel, dat ze niet kon zingen.
Mea was getrouwd. Haar man was werkloos. En daar voelde hij zich erg zielig over.
Het stel had een zoon, Freek. Freek was een jaar of 16 en leed enorm onder het dominante gedrag van zijn moeder. Hij was ongelukkig, depressief (suïcidaal) en schreef op zijn kamertje gedichten.
Waarover die precies gingen, werd in het stuk niet duidelijk.
Ook las hij graag gedichten van Martinus Nijhoff (en die zijn NIET vrolijk, kan ik u vertellen!).
Als Mea heeft meegedaan aan een talentenjacht, die op TV wordt uitgezonden en daarin volledig door de jury wordt afgebrand (zonder dat zij zich dit realiseert), wordt het Freek teveel. Hij maakt een einde aan zijn leven.
Mea's reactie: zij klimt weer op het podium en zingt "Non, je ne regretre rien".....
Mijn rol in het stuk was die van Freek....
TST had een groep donateurs, die na afloop van iedere productie een "vriendencadeau" ontvingen.
Ter gelegenheid van deze productie werd mij gevraagd, of ik niet een paar gedichten kon maken als Freek. Nou, dat wilde ik dus wel! In de huid kruipen van een suïcidale puber. Het was een uitdaging!
Ik maakte vier gedichtjes, die werden gebundeld in een mini-boekje met de titel: "Moeder, gedichten van Freek S. Loman (uit zijn nalatenschap).
Het bundeltje heb ik nog, maar de gedichten zijn nooit omgezet in digitale vorm.
Hoog tijd, dat dit eens gebeurt!
Daarom presenteer ik hier met trots: De nagelaten gedichten van Freek S. Loman!
(Zakdoeken bij de hand graag).
1. Moeder
Wie, oh wie zal er ooit weten
Hoe ik worstelde en vocht
Doch de klemming op mijn keel
Wordt mij langzaamaan teveel
Maar 'k zal het spoedig zijn vergeten
Na mijn laatste ademtocht
2. Het bestaan
Donkere wolken in de lucht
Schuimkragen op de golven
Windkracht acht in mijn gezicht
Mijn kleding doornat van de regen
Sombere mensen in de bus
Spitsvolk, op elkaar gepakt
Een mooi meisje lacht naar mij
Ik sla mijn ogen neer: verlegen
In de beschutting van mijn kamertje
Vind ik soms heel even rust
Tot ik háár stem beneden hoor
Die net een toonladder heeft bestegen
De wortels van mijn onzekerheid
Groeiden zeer voorspoedig uit
Het leven wordt een zware last
En daar kan ik niet meer tegen
3. Mist
Ik wandel in de mist
Een koele deken
Die mijn eenzaamheid benadrukt
Ik wandel in de mist
Hoor enkel geluiden van veraf
Niemand valt mij lastig
Ik wandel in de mist
Het hoofd gebogen
Stilte in een beeld gevat
De krant vertelt: "Eén dode door de mist"
En ik denk bij mijzelf
"Was ik die dode maar"
4. Non, je ne....
Eén goed scheermes is voldoende
Eén sterk touw dat moet volstaan
Ik heb een volle pot met pillen
In een vergeten hoekje staan
De onmetelijke hoogte
Van een brug of torenflat
Zal zeer doeltreffend werken
Mits niemand mij de sprong belet
Eén van bovenstaande opties
Doet anderen misschien verdriet
Maar aan mij brengt het verlossing
Neen, ik betreur het zeker niet
PS:
Ik weet nu hoe het zal gebeurren
En daar kom in niet op terug
Ik zal springen in Zaltbommel
Van de Martinus Nijhoffbrug
Eén goed scheermes is voldoende
Eén sterk touw dat moet volstaan
Ik heb een volle pot met pillen
In een vergeten hoekje staan
De onmetelijke hoogte
Van een brug of torenflat
Zal zeer doeltreffend werken
Mits niemand mij de sprong belet
Eén van bovenstaande opties
Doet anderen misschien verdriet
Maar aan mij brengt het verlossing
Neen, ik betreur het zeker niet
PS:
Ik weet nu hoe het zal gebeurren
En daar kom in niet op terug
Ik zal springen in Zaltbommel
Van de Martinus Nijhoffbrug
Zo, bent u er nog???
Er kwam namelijk nog een nabrander.
Een tijdje na de productie was er een terugkomavond voor iedereen, die bij de productie betrokken was. En aan alle spelers werd gevraag een cadeautje mee te nemen voor onze regisseur, Marieke van Leeuwen. Een cadeautje, dat iets te maken had met het karakter dat je had gespeeld.
Ik besloot, dat er nog een nagelaten gedicht van Freek moest zijn.
Hierbij dus zijn aller- allerlaatste gedicht:
Scheermes
Drie hoeraatjes voor het scheermes
Alle pillen toch ten spijt
Is dit het meest probate middel
Tegen depressiviteit
Wordt de wurging door je moeder
Je op een dag weer eens teveel
Grijp dan maar naar je scheermes
En zet het tegen pols of keel
Legt een, op zich wel lieve, vader
Een loden last op jouw bestaan
Zoek dan meteen een mooie ader
En zie het bloed al kloppend gaan
In mijn toch nog korte leven
Trof ik, achteraf beziend
In het scheermes van Gilette
Mijn aller- allerbeste vriend
Het verlost mij van mijn leven
In de warmte van een bad
Met mijn armen onder water
Verdwijn ik in het zwarte gat....
Freek S. Loman
Ik wens u prettige kerstdagen en een voorspoedig nieuwjaar!
Een loden last op jouw bestaan
Zoek dan meteen een mooie ader
En zie het bloed al kloppend gaan
In mijn toch nog korte leven
Trof ik, achteraf beziend
In het scheermes van Gilette
Mijn aller- allerbeste vriend
Het verlost mij van mijn leven
In de warmte van een bad
Met mijn armen onder water
Verdwijn ik in het zwarte gat....
Freek S. Loman
Ik wens u prettige kerstdagen en een voorspoedig nieuwjaar!
