maandag 22 augustus 2016

Je wordt ouder Papa....

Mijn leven beweegt zich onvermijdelijk steeds dichter richting mijn vijftigste verjaardag. Over een kleine acht maanden is het zover. Vind ik dat erg? Nou nee; het alternatief is NIET vijftig worden. En dat zie ik zéker niet zitten!

Wat wèl confronterend is, is de lichamelijke verandering. In mijn gedachten ben ik nog altijd 25 en tot schaamte van mijn kinderen gedraag ik mij af en toe ook zo.

Maar het lijf vertelt een ander verhaal. Het begint al met het stuk perkament dat 's ochtends in de spiegel naar mij terugkijkt. Nu trekt dat in de loop van de dag wel weer enigszins weg (behalve de oogleden, waarvan mijn opticien al eens heeft gezegd dat ik ze moet laten inkorten, omdat ze teveel in de weg hangen).

Verder merk ik dat ik met wandelen in Engeland (dat ik in de heuvels trouwens vanwege verslechterende knieën al enkele jaren met wandelstokken doe), dat ik veel voorzichtiger over de rotsen loop, dan ik vroeger deed.

Vorig jaar had ik een aderontsteking in mijn arm. Dat betekende dat ik van de apotheek een steunkous mee kreeg, die ik om het getroffen lichaamsdeel moest dragen. Een dieptepunt in mijn bestaan. Helemaal toen ik hem op de ochtend van mijn verjaardag niet kon vinden. Op dat moment realiseerde ik mij, dat ik mijn 48e verjaardag begon met het zoeken naar mijn steunkous.
En dan twee uur later vrolijk trakteren op je werk....

Afgelopen weekend ben ik in het donker, op mijn slaapkamer, nogal hard gevallen. Ik struikelde over een grote vloerventilator, die ik daar toch echt zelf neergezet had. Niet mijn meest snuggere moment van dit jaar.

Het directe resultaat: een harde klap tegen mijn bed aan, een lief die wakker schrok en twee behoorlijk pijnlijke voeten. Vanmorgen uitte zich echter nog een gevolg:  een grote rode plek en een rode streep op mijn onderbeen. Pijnlijk en warm. Direct moest ik denken aan de aderontsteking in mijn arm.
Dus zocht ik voor alle zekerheid mijn steunkous maar weer op en ging ik even langs de huisarts.
Die hoorde mijn verhaal aan, keek en bevestigde vervolgens mijn vermoeden.
"Steunkous aan en rustig aan doen", was zijn advies.

Ik voelde mij direct weer bejaard....

Maar okee, dat moest ik dan maar accepteren.
Omdat ik nu toch bij de huisarts zat, wilde ik hem vervolgens direct even laten kijken naar een (gelukkig piepklein) plekje, dat ik sinds een jaar op mijn huid heb.
Moest ik mij hier zorgen om maken? Was het eng?
De arts keek en zei vervolgens: "Nee hoor. Niets engs. Gewoon een beginnend ouderdomswratje".

Op dat moment kreeg ik dus enorm zin om te gaan gillen!
Maar omdat dat wel heel raar zou overkomen in de volle wachtkamer, ben ik maar in de lach geschoten.
Kortom: het is mij vandaag weer eens duidelijk geworden dat het verval onvermijdelijk is en hooguit wat vertraagd kan worden. Het is niet anders!

Ik houd mij maar vast aan het korte gedicht "The Sunny Side", dat Drs. P ooit schreef over ouder worden:

"De haardos neemt gestadig af,
Voorts mis ik reeds twee kiezen,
Zo heeft men na verloop van tijd,
Steeds minder te verliezen".