Waren Ronald en ik twee maanden terug nog samen op Gran Canaria, nu bleek ineens de zomervakantie de kop weer opgestoken te hebben. Tijd dus om de kinderen ook een vakantie te gunnen….
Vorig jaar kozen we er nog voor met de jongens twee weken naar Engeland te gaan.
Maar…het zijn kinderen van gescheiden ouders en dus gingen ze dat jaar ook nog eens twee weken met moeders naar Duitsland. Vorig jaar resulteerde dat in week zes van de vakantie in een oververmoeide Bart en een Pim voor wie alle indrukken van Vakanties en reizen zoveel spanning meebrachten,dat hij een “autistische aanval” kreeg die een omvang had die ik nog maar zelden bij hem had gezien.
Dus besloten we het dit jaar anders aan te pakken en te kiezen voor een vakantie van één week, op vrij korte reisafstand van Schiedam. Mijn laatste vakantie met Pim en Bart in Nederland was de zomervakantie van 2005. Ik verbleef toen twee weken in de caravan van mijn zus Corrie op camping “De Paal” (de naam is toeval) in Bergeijk. De eerste week was natter dan nat. Iedere dag regen! Tegelijkertijd was het trouwens wel erg afwisselend: de ene dag hadden we één constante regenbui, terwijl we de andere dag dan weer heel veel korte buitjes hadden. Van de aanblik van een voortent met een waslijn vol handdoeken die na drie dagen nog vochtig waren schrik ik nu nog weleens wakker. (NB: de tweede week hadden we gelukkig wel heel erg lekker weer en dan is kamperen ineens een stuk minder erg).
Maar goed: kamperen was gezien bovenstaande ervaring geen optie meer. En rekening houdend met de kans op een week slecht weer zochten we iets overdekts, met bij voorkeur een groot zwembad. En waar kom je dan terecht? Precies: Center Parcs!
Ik kende het alleen van de reclames op TV, waarin men belooft dat je er als gast terecht komt in “a State of Happiness”. Nou, wat wil je dan nog meer? Je boekt direct! Er moesten natuurlijk nog wel joggingpakken en slippers gekocht worden, want anders kom je het park niet op.
Maar op 21 juli jl. vertrokken we dan toch. Naar Center Parc De Vossemeren, net over de grens in België. Het weer: stortregen! Het stortte toen we rond het middaguur wegreden uit Schiedam, het stortte gedurende de gehele reis en toen we om half drie het parkeerterrein van onze eindbestemming opdraaiden hadden we nog geen droog moment beleefd.
In gevoelstemperatuur november liepen we vervolgens naar de receptie: jassen dicht en voorovergebogen lopend om niet al te nat te worden.
Aangezien nieuw aangekomenen pas vanaf drie uur ’s middags met hun auto het park mochten betreden stond er om kwart voor drie al een file van enkele honderden meters voor de slagboom. Er restte ons niets anders dan aan te sluiten.
Maar jawel: om kwart over drie kwam dan toch het moment waarop wij onze Prius de State of Happiness konden opsturen. Nadat we onze spullen hadden uitgeladen in onze bungalow zetten we direct koers naar het echte doel van de vakantie: het subtropisch zwemparadijs. En eerlijk is eerlijk: het viel niet tegen!
We telden: vier bubbelbaden, een golfslagbad, een stroomversnelling, een glijhelling, een wildwaterbaan en twee lange glijbanen. Als klap op de vuurpijl was er bovendien het in advertenties en commercials zo gepromote “koraalbad”. In deze commercials is dit een zwembad vanwaaruit je onder water een wereld van koraalaquaria kunt bewonderen.
De realiteit: the poor mans diving experience. Een groezelige bak met onder de waterspiegel een aantal ruiten waardoor je zicht hebt op een aantal net zo groezelige zee-aquaria.
Maar…..Pim en Bart vonden het geweldig! Een aantal uren lang renden ze van het ene bad naar het andere. En eigenlijk bleef dat de gehele week zo.
Wat we ook telden: mensen. Heel veel mensen. Bovendien had ik in het begin het idee dat we per ongeluk beland waren in het zomerkamp van de Nederlandse vereniging ter bevordering van Obesitas. Mijn God: wat een grote hoeveelheid overtollig vlees zagen we langskomen!
Mannen, vrouwen, kinderen. Overgewicht was overal! Flubberend over de rand van een zwembroek of ingesnoerd in een toch al ruim bemeten badpak.
Nu heb ik zelf een redelijke obsessie ten aanzien van mijn eigen gewicht, maar deze week heb ik me gerealiseerd dat het tot nu toe nog wel meevalt. (Maar ik heb me ook gerealiseerd dat ik wel moet blijven opletten dat ik straks ook niet net zo loop te flubberen…).
Maar zoals gezegd: Pim en Bart hebben zich een week lang geweldig vermaakt in het zwemparadijs van de State of Happiness. Ronald en ik vertoefden ondertussen aan de rand van een van de baden. De eerste dagen binnen. Maar later in de week, toen het ècht mooi weer werd, buiten in de zon op een ligbed. Ook wij waagden ons af en toe trouwens in het water.
Met name de wildwaterbaan vond ik errug leuk. Maar dan wel als het niet te druk was. Ik schep er namelijk geen genoegen in midden in een groep mensen af te dalen in een massa hardstromend water, terwijl niemand controle heeft over zijn snelheid of richting.
Ronald kregen we sowieso de wildwaterbaan niet meer in nadat hij tijdens een afdaling tweemaal geplet was door een dame met een postuur dat in de Tour de France uitgedrukt zou worden als “Col van de Buitencategorie”.
Naast het zwembad was er trouwens nog een grote attractie in de State of Happiness: Discovery Bay. Dit was een grote hal die was ingericht als enorme kinderspeelplaats in de vorm van een pirateneiland. Compleet met een levensgroot scheepswrak. Terwijl de kinderen hier klommen, groeven en over heel hoge touwbruggen liepen, konden de ouders alles rustig vanaf een terras gadeslaan.
Maar….. ook voor de oudere avonturier was hier vermaak! Hoog boven de spelende kinderen liep namelijk een heus survivalparcours!
Wie durfde kon zich hieraan wagen, onder het toeziend oog van een Center Parcsinstructeur.
Zo ook de man (iets ouder dan ons) die samen met zijn gezin deze uitdaging aanging.
Getooid met een survivalhelm en bevestigd aan een veiligheidslijn stond hij precies voor het terras op een touw, terwijl zijn handen een iets hoger gespannen touw vasthielden. Je ziet mensen op een survivaltocht dit weleens doen, om een rivier over te steken. Meestal vallen deze mensen vervolgens in de rivier. Welnu, deze meneer had natuurlijk geen rivier om in te vallen, aangezien hij zes meter boven een zandbak met spelende kinderen stond.
Voetje voor voetje schuifelde hij over het touw, met een gezicht en houding waaruit duidelijk op te maken viel dat hij nu al spijt had van deze onderneming. Af en toe wiebelde hij gevaarlijk van voor naar achteren.
Dit kon niet goed blijven gaan……
En inderdaad! Tot het het heimelijke genoegen van ongetwijfeld iedereen op het terras verloor hij uiteindelijk zijn strijd tegen zijn evenwicht en stapte hij naast het touw.
Niets aan de hand op zich, want door de veiligheidslijn stortte hij niet neer op de argeloos gravende peuters onder hem. Maar dit veroorzaakte wel een volgend probleem: hoe kom je weer terug op het touw?
De ongelukkige bleek niet uit te blinken in atletische vermogens. Een groot aantal pogingen om zijn been over het touw (dat ter hoogte van zijn navel hing) te slaan stierven in schoonheid.
Dan maar proberen er op te gaan zitten door het touw onder zijn billen te schuiven. Helaas…..
De pogingen werden steeds wanhopiger en tegelijkertijd ook krachtenlozer.
Uiteindelijk hing ons slachtoffer als een zak aardappelen aan zijn veiligheidslijn.
Wij namen een ijsje en gingen er nog eens goed voor zitten….
Ondanks alle goedbedoelde aanwijzingen van de instructeur en aanmoedigingen van zijn familie hing onze held in de ruimte, niet meer in staat om iets anders te doen wanhopig om zich heen te kijken.
De instructeur zag inmiddels in dat hij nu toch echt zou moeten ingrijpen. Gewapend met een ladder, touw en veiligheidslijn kwam hij de ongelukkige te hulp. Via een paal klom ook hij op het touw probeerde hij de zak aardappelen te helpen door hem aan zijn veiligheidslijn op te trekken en hem zo terug op het touw te krijgen. Het was alsof hij aan een lijk stond te sjorren.
Uiteindelijk restte de instructeur niets anders dan het slachtoffer aan zijn veiligheidslijn mee te slepen naar de dichtstbijzijnde paal. Met veel moeite lukte hem dit uiteindelijk. De zak aardappelen was intussen zo moegestreden dat het hem zelfs niet meer lukte via de klimijzers op de paal naar boven te klimmen. Maar met opnieuw wat hulp van de instructeur stond hij uiteindelijk dan toch op een klein platform bij de paal, naast zijn redder en onder een werkelijk ovationeel applaus vanaf het terras. Ook dit onderging hij gelaten. Hij kon trouwens ook niet anders. Hij trilde zo hevig dat hij er uiteindelijk bij ging zitten, zich het zweet van het voorhoofd wissend.
Nadat hij van de eerste emoties bekomen was liet hij zich door de instructeur aan een lijn naar de veilige zandbodem takelen, waar een tweede redder hem opwachtte met een bekertje drinken. Welcome to the State of Happiness…..
Eerlijk gezegd was dit ook wel het hoogtepunt van onze belevenissen op De Vossemeren. Slechts tweemaal hebben we gedurende de week het park verlaten. Eenmaal om een bezoek te brengen aan Bobbejaanland en eenmaal om te barbecuen bij onze Belgische vrienden Theo en Bert. Voor de rest hebben we een lekkere week gehad, die gevuld was met zwemmen, ijs eten, zonnen, ijs eten, patat eten, ijs eten, waterfietsen, ijs eten, spelen in Discovery Bay, ijs eten, lezen en ijs eten….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten