Kent u Kees Torn? Ik wel!
Jaren geleden heb ik zijn shows al gezien. Toen was hij nog een beginnend cabaretier. Met ijzersterke teksten, die blijk gaven van een geweldige beheersing van de Nederlandse taal. Als bewonderaar van taalvirtuozen als Drs. P en Ivo de Wijs vond ik Kees Torn een potentiële opvolger van deze oude rotten.
Een jaar of tien heb ik hem vervolgens wel af en toe gehoord, maar niet meer zien optreden.
Tot vanavond.
Hij trad op in Schiedam. Voor hem een halve thuiswedstrijd. Kennelijk was ik snel geweest met het bestellen van de kaarten want Ronald en ik zaten op de eerste rij, en dan ook nog eens op de plek van waar je het best zicht had op de vleugel die hij voor zijn optreden zou gebruiken. Ik had er extra zin in, omdat ik onlangs begreep dat dit de laatste keer zou zijn dat we Kees Torn konden zien optreden. Want hij gaat ermee stoppen, omdat hij het simpelweg niet meer leuk vindt om op te treden.
De voorstelling zou beginnen om 20.15 uur. Op dat moment zat het publiek (ik schat zo’n 200 mensen) dus netjes te wachten op het begin van de voorstelling. Maar ja…..daarvoor heb je toch wel een artiest nodig. En die was er nog niet.
Om tien voor half negen merkte ik op dat Kees kennelijk trekjes van Madonna begon te vertonen, door lekker te laat te beginnen. Om vervolgens te merken dat er iemand vanuit de foyer de zaal kwam binnenrennen. Hij sprong op het podium. De jas nog aan en de rugzak nog om. Het was Kees.
De rugzak werd tegen de pianokruk gegooid en zijn geluidstechnicus riep vanuit de zaal dat hij even naar achteren moest lopen om zijn zender te halen. Dit deed hij, terwijl hij zijn jas uittrok.
“Okee, een origineel begin van de voorstelling”, bedacht ik me. En ik ging er eens goed voor zitten. Nu kon hij dus los gaan!
Maar Kees begon een warrig verhaal over gisteravond, toen hij voor het eerst in zijn carrière een voorstelling had moeten afzeggen. Dat was gekomen omdat zijn vriendin een epileptische aanval had gehad. En daar was hij nogal van in de war geweest. Het geheel kwam er, zoals ik al schreef, nogal warrig uit. Maar dat is bij Kees Torn niet zo vreemd. Hij is vaker warrig, chaotisch en verstrooid. Het zou dus wel gewoon bij het programma horen.
Kees ging zitten en vertelde nog even dat er aan hem gevraagd was of hij de voorstelling van vanavond niet ook had moeten afzeggen. Maar hij wilde Schiedam niet teleurstellen. Dus hij was toch maar gekomen. Hierna begon hij piano te spelen en ondertussen een lied te zingen. Ik schrijf dit bewust op als twee aparte handelingen, want dat waren het ook. De muziek die hij speelde klopte niet met de tekst die hij zong (of andersom). Maar goed, ook dat kan een act zijn.
Maar het bleek dat we nu het sterkste moment van de voorstelling al gepasseerd waren. Er volgde een onzinnige brij van verhalen die hij wilde vertellen, zonder deze af te maken en nummers die hij wilde zingen, waarbij hij er niet in slaagde twee zinnen foutloos na elkaar uit te spreken.
Na een minuut of vijf keken Ronald en ik elkaar voor het eerst verbaasd aan. Na tien minuten had ik voor mezelf al de conclusie getrokken dat we wat mij betreft in de pauze weg zouden gaan. Dit sloeg nergens op!
De zaal verkeerde in verwarring. Na het eerste nummer werd nog geapplaudiseerd (eerlijk is eerlijk, ik begon met klappen). In het volgende half uur schoot een enkeling nog in de lach bij sommige opmerkingen. Maar na ieder lied dat hij speelde (of beter gezegd, probeerde te spelen) viel een dodelijke stilte. Het was pijnlijk en genant.
Verwarrend was natuurlijk wel dat we bij een cabaretier zaten. Was dit nu echt, of maakte het onderdeel uit van een act. Van dat laatste geloofde ik helemaal niets. Of het moest zijn bedoeling zijn het publiek weg te jagen…
Het ging van kwaad tot erger met Kees. Na ruim een half uur probeerde hij een lied in te zetten, maar het lukte hem niet meer de muziek te spelen. Ook bij het volgende lied lukte het niet.
“Zullen we even pauzeren”, vroeg hij, terwijl hij de zaal in keek. “Dat is wel verstandig ja”, zei de man die naast mij zat. Kees bleef even staan, wilde vervolgens weer gaan spelen, maar zei uiteindelijk dan toch: “Nee, we gaan even pauzeren. Misschien gaat het daarna beter. Maar dat beloof ik niet”.
De verwarring was nu compleet. Het zaallicht ging aan en ongeveer de helft van de aanwezigen liep de foyer in. De andere helft (waaronder wij) bleef nog even zitten. Ondertussen stond Kees Torn bewegingloos op het toneel. Roerloos, op de plek waar hij stond toen hij zei dat we gingen pauzeren.
Al snel kwamen vanuit de zaal medewerkers (technici en mensen van het theater) naar hem toe. Uiteindelijk namen zij hem mee naar achteren, uit het zicht van het publiek.
Voor ons was dit het teken om ook de foyer in te gaan en in ieder geval maar iets te gaan drinken.
En dan merk je wat zo’n onverwachte wending doet met het publiek. Mensen die normaal gesproken niets tegen elkaar zouden zeggen (want waarom zou je een vreemde aanspreken?) stonden nu hun verwarring met elkaar te bespreken. Was dit nu echt, of was het onderdeel van de voorstelling. Een aantal mensen geloofde toch het laatste. Ik niet.
Al was het alleen maar omdat de mensen achter de bar totaal onvoorbereid waren op de pauze, die een kwartier te vroeg begonnen was.
Na een minuut of twintig klonk door de luidspreker van de foyer de verlossende boodschap. De voorstelling was afgebroken en zou ook vanavond niet meer hervat worden. Er was iets met Kees aan de hand, maar men wist nog niet wat. Via het theater zouden we nog wel horen of er nog een inhaalvoorstelling gepland zou worden.
En zo stonden we dus om kwart over negen alweer buiten. Ons afvragend wat er in vredesnaam aan de hand was. Drie dagen geleden heb ik Kees Torn nog met een lang interview op de radio gehoord. Toen klonk hij (voor zijn doen) zeer zeker helder en normaal. Maar vandaag?? Was hij dronken, had hij iets verkeerds geslikt, of was hij gewoon van het padje af vanwege de gezondheid van zijn vriendin?
Wie weet horen we het nog.
Om toch nog positief te eindigen plak ik hieronder een korte clip van Youtube, waarin Kees (in betere tijden) in iets meer dan een minuut gehakt maakt van presentatrice Nance (die toen nog Lingo presenteerde). Zoiets had ik vandaag liever gehoord en gezien dan het zielige hoopje mens dat nu over het podium bewoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten