Twee jaar geleden kreeg Pim een abonnement op het
Jetix magazine. Zo’n handig tijdschrift, dat verbonden was aan de gelijknamige
kinderzender en waarin de helden van TV iedere maand een plek hadden en
tegelijkertijd handig reclame maakten voor allerlei commerciële belangen van de
zender (DVD’s, games, speelgoed etc..).
Maar eind 2009 bleek dat de TV zender Jetix vanaf 2010 verder door het leven zou gaan als Disney.
En daarmee was dus ook het bestaansrecht van het blad verdwenen.
De abonnees kregen de mogelijkheid hun abonnement om te zetten naar het toevallig nèt opgerichte Disney XD magazine.
Wilde je dat niet, dan moest je dat even laten weten aan de uitgever en dan zou je het teveel betaalde abonnementsgeld teruggestort krijgen.
Pim had geen zin in het Disney blad, dus belde ik in december naar de uitgever met deze trieste mededeling.
Geen probleem, zo werd me verzekerd: eind januari zou ik het geld op mijn bankrekening kunnen verwachten.
U voelt hem zeker al aankomen hè??
Op 17 februari ben ik maar eens gaan bellen…
De klantenservice was bereikbaar via zo’n handig meerkeuzemenu, waarbij de mogelijkheid om een echt ademend persoon aan de lijn te krijgen zover mogelijk weggestopt zat. In dit geval achter toets nummer vijf. Dus nadat ik het hele menu voorgelezen gekregen had, drukte ik de vijf op mijn telefoon in.
“Klantenservice, met John”.
Hé! Een naamgenoot! Dat zou weleens kunnen helpen!
Dus ik noemde mijn naam voluit en vroeg hem vervolgens waarom het abonnementsgeld nog niet was teruggestuurd.
John was vriendelijk (een eigenschap die waarschijnlijk bij de naam hoort) en legde uit dat de overgang naar de nieuwe uitgever en het afwikkelen van de oude abonnementen langer in beslag had genomen dan gepland. Maar het was nu in volle gang en binnen een week zou het geld op mijn rekening staan.
U voelt hem zeker al aankomen hè???
Woensdag 24 februari:
Om het hele telefoonmenu te omzeilen drukte ik, zodra ik verbinding had, maar direct de 5 in.
“Klantenservice, met John”.
“Goedemiddag John, met John van Sliedregt, ik heb je vorige week gesproken en toen heb je me beloofd dat ik binnen een week mijn geld teruggestort zou krijgen. En dat is dus nog niet gebeurd…”
“Meent u dat? Dan is er iets niet goed gegaan. Maar ik ga er direct achteraan en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat het nu wel binnen een week wordt opgelost”.
Vol vertrouwen in John hing ik op.
De volgende morgen paste mijn moeder op de kinderen. Ze werd gebeld door iemand van de klantenservice, die om mijn bankrekeningnummer vroeg, zodat men het geld kon overmaken.
Mijn moeder kende mijn bankrekeningnummer niet uit haar hoofd (is dat trouwens een goed of een slecht teken?). Maar geen nood: ’s middags zou ik zelf thuis zijn en dan zou men terugbellen om het mij persoonlijk te vragen.
U voelt hem zeker al aankomen hè????
Woensdag 3 maart:
“Klantenservice, met Josje”.
Josje? Josje? Die zat toch bij K3? Of is ze hier in training zodat ze vanuit praktijkervaring kan zingen “Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo?”.
In ieder geval trof ze in mij vandaag niet haar TeleRomeo.
Redelijk pissig vertelde ik haar dat haar collega John alles zou oplossen, dat er nog teruggebeld zou worden, dat dat dus niet gebeurd was EN DAT IK NOG ALTIJD ZAT TE WACHTEN OP MIJN GELD!!!
Maar volgens Josje was dit om tragische redenen goed te verklaren. Collega John had ’s ochtends hoogstpersoonlijk gebeld om te informeren naar mijn bankrekeningnummer. Maar nadat hij mijn moeder had gesproken was hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Met een blindedarmontsteking wel te verstaan.
Probeer dan nog maar eens boos te blijven….
Josje had de oplossing: ze noemde mij het e-mailadres van John. Als ik mijn gegevens daar naartoe zou mailen, met een korte uitleg erbij zou alles binnen een week in orde komen.
Voor de goede orde herhaalde ik het e-mailadres nog twee maal.
U voelt hem zeker al aankomen hè?????
Woensdag 10 maart:
“Klantenservice, met Josje”.
Ogenblikkelijk ging ik los:
“Ah, u moet ik net hebben! Ik ben het namelijk helemaal zat! Wat moet ik doen om jullie je afspraken na te laten komen?? Ik bel nu al voor de zoveelste keer en iedere keer is er wel iets! Vorige week heb ik op uw advies mijn gegevens gemaild, maar NOG STEEDS HEB IK MIJN GELD NIET!”
Josje liep niet echt over van begrip en wilde weten naar welk adres ik mijn gegevens gemaild had.
Toen ik dit opnoemde was haar reactie verbijsterend:
“Ja, maar dat e-mailadres wordt helemaal niet gebruikt!”.
Het gebeurt niet snel, maar nu moest ik even naar adem happen en een paar tellen bedenken wat ik nu moest zeggen. In die paar seconden flitste de term "achterlijke takkentrol" een aantal maal door mijn hoofd.
Uiteindelijk hield ik het bij: “Maar dit e-mail adres hebt u zelf aan mij doorgegeven!”
Antwoord: “Nee, hoor. Dat kan niet”.
Dat was de druppel: Ik liet alle beleefdheden varen en riep uit dat zijzelf en niemand anders die adres aan mij doorgegeven had en of ze soms dacht dat ik zelf maar een e-mail adres bedacht had, dat dan toevallig ook nog eens een bestaand adres bij haar bedrijf bleek te zijn…”
Josje dacht kennelijk “Ojalélé” en koos eieren voor haar geld. Ze zou de mailbox van het betreffende e-mailadres eens gaan uitlezen en mijn gegevens doorgeven aan de uitgever.
U voelt hem zeker al aankomen hè??????
Woensdag 17 maart:
“Klantenservice, met Ria”.
Hé, een nieuwe naam…
“Goedemiddag mevrouw, ik zoek uw collega’s John of Josje”.
“Die zijn niet aanwezig”.
“Dan hebt u pech, want dan bent u het slachtoffer”.
“Ojee….”
En aan deze Ria legde ik opnieuw uit wat er gebeurd was en dat er al een keer of wat beloofd was dat binnen een week mijn geld overgemaakt zou worden.
Reactie: “Maar dat kan niet, want dat kunnen we u nooit garanderen”.
(Vlekken en sterren voor mijn ogen) “DAT MOET U DAN OOK EENS TEGEN UW COLLEGA'S JOHN EN JOSJE ZEGGEN, WANT DIE HEBBEN HET ME ALLEBEI AL TWEE KEER BELOOFD!!!”
Ria bleek haar gesprekstraining gevolgd te hebben, want wat nu volgde was een uitstekend voorbeeld van meeveren met de ongelukkige en ontevreden klant. Ze vond het allemaal heel vervelend voor mij en vond het ook heel vervelend dat er onjuiste gegevens waren verstrekt. Maar het enige dat zij en haar collega’s konden doen was het doorsturen van mijn gegevens naar de uitgever. En die was uiteindelijk verantwoordelijk voor het overmaken van het geld. En daar was een enorme vertraging in ontstaan. Het enige dat zij kon doen was nog een keer mijn gegevens doorgeven en vragen of het met spoed in orde gemaakt kon worden.
En probeer dan maar eens boos te blijven…..
Ik matigde mijn toon, pruttelde nog wel een zin met de namen “Radar”en Kassa”erin, maar Ria had deze ronde gewonnen.
Ik heb dus opgehangen in de wetenschap dat ik aanstaande woensdag waarschijnlijk weer zal gaan bellen. Weer bozer dan de week ervoor. En weer keihard botsend tegen die keiharde muur van de telefonische klantenservice.
En het gaat allemaal helemaal nergens over…. Het bedrag dat ik tegoed heb zal ergens tussen de 10 en 15 euro liggen. En dat heb ik ondertussen volgens mij al verbeld aan John, Josje en Ria.
Maar het gaat nu om het principe. Mijn geld moet en zal terugkomen!
Maar eind 2009 bleek dat de TV zender Jetix vanaf 2010 verder door het leven zou gaan als Disney.
En daarmee was dus ook het bestaansrecht van het blad verdwenen.
De abonnees kregen de mogelijkheid hun abonnement om te zetten naar het toevallig nèt opgerichte Disney XD magazine.
Wilde je dat niet, dan moest je dat even laten weten aan de uitgever en dan zou je het teveel betaalde abonnementsgeld teruggestort krijgen.
Pim had geen zin in het Disney blad, dus belde ik in december naar de uitgever met deze trieste mededeling.
Geen probleem, zo werd me verzekerd: eind januari zou ik het geld op mijn bankrekening kunnen verwachten.
U voelt hem zeker al aankomen hè??
Op 17 februari ben ik maar eens gaan bellen…
De klantenservice was bereikbaar via zo’n handig meerkeuzemenu, waarbij de mogelijkheid om een echt ademend persoon aan de lijn te krijgen zover mogelijk weggestopt zat. In dit geval achter toets nummer vijf. Dus nadat ik het hele menu voorgelezen gekregen had, drukte ik de vijf op mijn telefoon in.
“Klantenservice, met John”.
Hé! Een naamgenoot! Dat zou weleens kunnen helpen!
Dus ik noemde mijn naam voluit en vroeg hem vervolgens waarom het abonnementsgeld nog niet was teruggestuurd.
John was vriendelijk (een eigenschap die waarschijnlijk bij de naam hoort) en legde uit dat de overgang naar de nieuwe uitgever en het afwikkelen van de oude abonnementen langer in beslag had genomen dan gepland. Maar het was nu in volle gang en binnen een week zou het geld op mijn rekening staan.
U voelt hem zeker al aankomen hè???
Woensdag 24 februari:
Om het hele telefoonmenu te omzeilen drukte ik, zodra ik verbinding had, maar direct de 5 in.
“Klantenservice, met John”.
“Goedemiddag John, met John van Sliedregt, ik heb je vorige week gesproken en toen heb je me beloofd dat ik binnen een week mijn geld teruggestort zou krijgen. En dat is dus nog niet gebeurd…”
“Meent u dat? Dan is er iets niet goed gegaan. Maar ik ga er direct achteraan en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat het nu wel binnen een week wordt opgelost”.
Vol vertrouwen in John hing ik op.
De volgende morgen paste mijn moeder op de kinderen. Ze werd gebeld door iemand van de klantenservice, die om mijn bankrekeningnummer vroeg, zodat men het geld kon overmaken.
Mijn moeder kende mijn bankrekeningnummer niet uit haar hoofd (is dat trouwens een goed of een slecht teken?). Maar geen nood: ’s middags zou ik zelf thuis zijn en dan zou men terugbellen om het mij persoonlijk te vragen.
U voelt hem zeker al aankomen hè????
Woensdag 3 maart:
“Klantenservice, met Josje”.
Josje? Josje? Die zat toch bij K3? Of is ze hier in training zodat ze vanuit praktijkervaring kan zingen “Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo?”.
In ieder geval trof ze in mij vandaag niet haar TeleRomeo.
Redelijk pissig vertelde ik haar dat haar collega John alles zou oplossen, dat er nog teruggebeld zou worden, dat dat dus niet gebeurd was EN DAT IK NOG ALTIJD ZAT TE WACHTEN OP MIJN GELD!!!
Maar volgens Josje was dit om tragische redenen goed te verklaren. Collega John had ’s ochtends hoogstpersoonlijk gebeld om te informeren naar mijn bankrekeningnummer. Maar nadat hij mijn moeder had gesproken was hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Met een blindedarmontsteking wel te verstaan.
Probeer dan nog maar eens boos te blijven….
Josje had de oplossing: ze noemde mij het e-mailadres van John. Als ik mijn gegevens daar naartoe zou mailen, met een korte uitleg erbij zou alles binnen een week in orde komen.
Voor de goede orde herhaalde ik het e-mailadres nog twee maal.
U voelt hem zeker al aankomen hè?????
Woensdag 10 maart:
“Klantenservice, met Josje”.
Ogenblikkelijk ging ik los:
“Ah, u moet ik net hebben! Ik ben het namelijk helemaal zat! Wat moet ik doen om jullie je afspraken na te laten komen?? Ik bel nu al voor de zoveelste keer en iedere keer is er wel iets! Vorige week heb ik op uw advies mijn gegevens gemaild, maar NOG STEEDS HEB IK MIJN GELD NIET!”
Josje liep niet echt over van begrip en wilde weten naar welk adres ik mijn gegevens gemaild had.
Toen ik dit opnoemde was haar reactie verbijsterend:
“Ja, maar dat e-mailadres wordt helemaal niet gebruikt!”.
Het gebeurt niet snel, maar nu moest ik even naar adem happen en een paar tellen bedenken wat ik nu moest zeggen. In die paar seconden flitste de term "achterlijke takkentrol" een aantal maal door mijn hoofd.
Uiteindelijk hield ik het bij: “Maar dit e-mail adres hebt u zelf aan mij doorgegeven!”
Antwoord: “Nee, hoor. Dat kan niet”.
Dat was de druppel: Ik liet alle beleefdheden varen en riep uit dat zijzelf en niemand anders die adres aan mij doorgegeven had en of ze soms dacht dat ik zelf maar een e-mail adres bedacht had, dat dan toevallig ook nog eens een bestaand adres bij haar bedrijf bleek te zijn…”
Josje dacht kennelijk “Ojalélé” en koos eieren voor haar geld. Ze zou de mailbox van het betreffende e-mailadres eens gaan uitlezen en mijn gegevens doorgeven aan de uitgever.
U voelt hem zeker al aankomen hè??????
Woensdag 17 maart:
“Klantenservice, met Ria”.
Hé, een nieuwe naam…
“Goedemiddag mevrouw, ik zoek uw collega’s John of Josje”.
“Die zijn niet aanwezig”.
“Dan hebt u pech, want dan bent u het slachtoffer”.
“Ojee….”
En aan deze Ria legde ik opnieuw uit wat er gebeurd was en dat er al een keer of wat beloofd was dat binnen een week mijn geld overgemaakt zou worden.
Reactie: “Maar dat kan niet, want dat kunnen we u nooit garanderen”.
(Vlekken en sterren voor mijn ogen) “DAT MOET U DAN OOK EENS TEGEN UW COLLEGA'S JOHN EN JOSJE ZEGGEN, WANT DIE HEBBEN HET ME ALLEBEI AL TWEE KEER BELOOFD!!!”
Ria bleek haar gesprekstraining gevolgd te hebben, want wat nu volgde was een uitstekend voorbeeld van meeveren met de ongelukkige en ontevreden klant. Ze vond het allemaal heel vervelend voor mij en vond het ook heel vervelend dat er onjuiste gegevens waren verstrekt. Maar het enige dat zij en haar collega’s konden doen was het doorsturen van mijn gegevens naar de uitgever. En die was uiteindelijk verantwoordelijk voor het overmaken van het geld. En daar was een enorme vertraging in ontstaan. Het enige dat zij kon doen was nog een keer mijn gegevens doorgeven en vragen of het met spoed in orde gemaakt kon worden.
En probeer dan maar eens boos te blijven…..
Ik matigde mijn toon, pruttelde nog wel een zin met de namen “Radar”en Kassa”erin, maar Ria had deze ronde gewonnen.
Ik heb dus opgehangen in de wetenschap dat ik aanstaande woensdag waarschijnlijk weer zal gaan bellen. Weer bozer dan de week ervoor. En weer keihard botsend tegen die keiharde muur van de telefonische klantenservice.
En het gaat allemaal helemaal nergens over…. Het bedrag dat ik tegoed heb zal ergens tussen de 10 en 15 euro liggen. En dat heb ik ondertussen volgens mij al verbeld aan John, Josje en Ria.
Maar het gaat nu om het principe. Mijn geld moet en zal terugkomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten