Kent u die
TV reclame van de NCOI? Allemaal volwassenen die als kinderen teruggaan naar
school, bij school aan het sporten zijn, zoenen op het schoolplein etc…
De scholengemeenschap waar deze spot is opgenomen is de HAVO/VWO waar ik mijn diploma gehaald heb. In 1985 heb ik met een zucht van verlichting voor het laatst daar de deur achter me dichtgetrokken, met een diploma op zak. Ik was het hele begrip school, de hier en daar bekrompen regeltjes en de enkele gefrustreerde docenten zoooooo zat……
In de 25 jaar daarna ben ik er natuurlijk ontelbare malen langs gereden. Ik woon immers nog altijd in Schiedam. Maar ik ben er nooit meer binnen geweest.
Tot vanavond dan…
Omdat Bart volgend schooljaar de stap naar het voortgezet onderwijs gaat zetten zullen we een paar scholen bezoeken tijdens de informatieavonden voor eventuele nieuwe leerlingen. En daar zat Schravenlant dus ook bij.
Om kwart over zeven liepen Bart, zijn moeder en ik het plein voor de school op. Het was een heel vreemde ervaring. Was dit echt 25 jaar geleden? Dat gevoel werd nog sterker toen ik de centrale hal betrad en de trap naar de bovenliggende etages zag. Het leek allemaal veel minder groot dan ik me herinnerde.
Maar de grootste schok van herkenning kwam toen ik naar rechts keek. Daar zat nog altijd het kantoor van de congiërge. In 1985 was De Krentenbol hier heer en meester. Dat was natuurlijk niet zijn echte naam, maar de naam die wij hem hadden toebedacht vanwege de donkere wratten op zijn gelaat. Deze congiërge was bepaald niet de vrolijkste figuur op school. Hij had voor de leerlingen die iets van hem wilden maar één antwoord klaar, wat je na het stellen van jouw vraag knorrig werd toegebromd. Bijvoorbeeld: Vraag “Mag ik even een kopietje maken”? Antwoord: “Als je geld hebt”. Vraag: “Mag ik even naar huis bellen? (dit was ver voor de mobiele telefoon). Antwoord: “Als je geld hebt”…..
Nogmaals, deze wolk van gezelligheid is allang weggedreven. Maar de aanblik van het kantoor zette de klok wat mij betreft in een klap 25 jaar terug.
En dat gold eigenlijk voor de rest van het bezoek ook. Direct na binnenkomst had ik mijn gezelschap al ervoor gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk om de haverklap herinneringen zou spuien.
De tweede kwam toen we op weg waren naar de eerste verdieping. “Oh, op deze trap heeft Belinda een keer een irritante jongen geslagen”. Voor Bart, die Belinda alleen kent als die aardige mevrouw die af en toe een wijntje komt drinken, reden om in hard lachen uit te barsten.
Natuurlijk betekent een verschil van 25 jaar dat er ander personeel rondloopt dan destijds. Zo ook de rector. Hij verwelkomde ons in de zaal die nu werd aangeduid als “De theaterzaal”. Prima natuurlijk, maar voor mij was dit toch echt de kantine van mijn allereerste schoolfeest. Ik zag mezelf weer rondspringen in het colbert van mijn vader, op de muziek van Madness (One step beyond) en The Police (Roxane).
De rector, die was nieuw. En eng….
We kregen het idee dat we aan het luisteren naar een heel erg blije evangelist. Constant een erg gelukzalige brede glimlach op zijn gezicht. En zoooo blij met zijn school. Dat werkt bij ons alleen heel erg averechts…
Na de introductie was eenieder vrij om door de school te dwalen, lokalen te bezoeken en vragen te stellen. Daarbij kwam ik warempel nog twee docenten tegen die hier ook al rondliepen toen ik als leerling liep.
De docent geschiedenis herkende ik pas toen zijn naam genoemd werd. Duidelijk 25 jaar ouder geworden, maar nog altijd erg sympathiek.
Een grote schok kwam toen Bart een demonstratie wilde bijwonen in het scheikundelokaal. De deur daarvan werd geopend door de leerkracht die in 1983 een aantal vergeefse pogingen heeft gedaan mij ook maar iets van scheikunde bij te brengen. Zijn haar en baard waren nu wit in plaats van rood, maar hij was het echt. Op zich een groot wonder, want denkend aan alle mislukte proeven die hij deed in het jaar dat ik in zijn klas zat, had ik verwacht dat hij zichzelf inmiddels toch wel een keer echt opgeblazen zou hebben. Maar nee hoor. Hij was er nog. En nog altijd onverbeterlijk vrolijk.
Ik moet nog weleens aan de goede man denken, wanneer ik in de Klipklas van het Oceanium proefjes doe met kinderen in mijn rondleiding. Bij mij mislukken die namelijk ook weleens. En dan zeg ik, net als hij destijds: “Hee, dit hoort helemaal niet te gebeuren”.
Ouders mochten de scheikundeles niet bijwonen. Dus lieten we Bart tussen hoop en vrees bij hem achter in het lokaal. Dat Bart heel enthousiast helemaal voorin de klas ging zitten stemde me daarbij niet echt gerust.
Maar een half uur later (vanachter de afgeschermde ruiten zagen we af en toe steekvlammen en flitsen in het lokaal ontstaan) kwam er geen zwartgeblakerde, maar een ongeschonden en heel enthousiaste Bart het lokaal uit.
Uiteindelijk verlieten we ruim twee uur na binnenkomst het gebouw weer. Bart helemaal enthousiast. Ik met een hoofd vol opgeschudde herinneringen.
Waarschijnlijk ben ik er vandaag ook echt voor het laatst geweest. Zelfs als Bart na de vakantie op deze school terecht zou komen. Dit gebouw gaat namelijk na de vakantie tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwbouw.
Ik kan er niet mee zitten. Het was leuk er op de valreep nog een keer te kunnen rondlopen. Maar nee, van mij mag de sloopkogel er wel tegenaan. En dan hebben daarna altijd de televisiespot nog over……
De scholengemeenschap waar deze spot is opgenomen is de HAVO/VWO waar ik mijn diploma gehaald heb. In 1985 heb ik met een zucht van verlichting voor het laatst daar de deur achter me dichtgetrokken, met een diploma op zak. Ik was het hele begrip school, de hier en daar bekrompen regeltjes en de enkele gefrustreerde docenten zoooooo zat……
In de 25 jaar daarna ben ik er natuurlijk ontelbare malen langs gereden. Ik woon immers nog altijd in Schiedam. Maar ik ben er nooit meer binnen geweest.
Tot vanavond dan…
Omdat Bart volgend schooljaar de stap naar het voortgezet onderwijs gaat zetten zullen we een paar scholen bezoeken tijdens de informatieavonden voor eventuele nieuwe leerlingen. En daar zat Schravenlant dus ook bij.
Om kwart over zeven liepen Bart, zijn moeder en ik het plein voor de school op. Het was een heel vreemde ervaring. Was dit echt 25 jaar geleden? Dat gevoel werd nog sterker toen ik de centrale hal betrad en de trap naar de bovenliggende etages zag. Het leek allemaal veel minder groot dan ik me herinnerde.
Maar de grootste schok van herkenning kwam toen ik naar rechts keek. Daar zat nog altijd het kantoor van de congiërge. In 1985 was De Krentenbol hier heer en meester. Dat was natuurlijk niet zijn echte naam, maar de naam die wij hem hadden toebedacht vanwege de donkere wratten op zijn gelaat. Deze congiërge was bepaald niet de vrolijkste figuur op school. Hij had voor de leerlingen die iets van hem wilden maar één antwoord klaar, wat je na het stellen van jouw vraag knorrig werd toegebromd. Bijvoorbeeld: Vraag “Mag ik even een kopietje maken”? Antwoord: “Als je geld hebt”. Vraag: “Mag ik even naar huis bellen? (dit was ver voor de mobiele telefoon). Antwoord: “Als je geld hebt”…..
Nogmaals, deze wolk van gezelligheid is allang weggedreven. Maar de aanblik van het kantoor zette de klok wat mij betreft in een klap 25 jaar terug.
En dat gold eigenlijk voor de rest van het bezoek ook. Direct na binnenkomst had ik mijn gezelschap al ervoor gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk om de haverklap herinneringen zou spuien.
De tweede kwam toen we op weg waren naar de eerste verdieping. “Oh, op deze trap heeft Belinda een keer een irritante jongen geslagen”. Voor Bart, die Belinda alleen kent als die aardige mevrouw die af en toe een wijntje komt drinken, reden om in hard lachen uit te barsten.
Natuurlijk betekent een verschil van 25 jaar dat er ander personeel rondloopt dan destijds. Zo ook de rector. Hij verwelkomde ons in de zaal die nu werd aangeduid als “De theaterzaal”. Prima natuurlijk, maar voor mij was dit toch echt de kantine van mijn allereerste schoolfeest. Ik zag mezelf weer rondspringen in het colbert van mijn vader, op de muziek van Madness (One step beyond) en The Police (Roxane).
De rector, die was nieuw. En eng….
We kregen het idee dat we aan het luisteren naar een heel erg blije evangelist. Constant een erg gelukzalige brede glimlach op zijn gezicht. En zoooo blij met zijn school. Dat werkt bij ons alleen heel erg averechts…
Na de introductie was eenieder vrij om door de school te dwalen, lokalen te bezoeken en vragen te stellen. Daarbij kwam ik warempel nog twee docenten tegen die hier ook al rondliepen toen ik als leerling liep.
De docent geschiedenis herkende ik pas toen zijn naam genoemd werd. Duidelijk 25 jaar ouder geworden, maar nog altijd erg sympathiek.
Een grote schok kwam toen Bart een demonstratie wilde bijwonen in het scheikundelokaal. De deur daarvan werd geopend door de leerkracht die in 1983 een aantal vergeefse pogingen heeft gedaan mij ook maar iets van scheikunde bij te brengen. Zijn haar en baard waren nu wit in plaats van rood, maar hij was het echt. Op zich een groot wonder, want denkend aan alle mislukte proeven die hij deed in het jaar dat ik in zijn klas zat, had ik verwacht dat hij zichzelf inmiddels toch wel een keer echt opgeblazen zou hebben. Maar nee hoor. Hij was er nog. En nog altijd onverbeterlijk vrolijk.
Ik moet nog weleens aan de goede man denken, wanneer ik in de Klipklas van het Oceanium proefjes doe met kinderen in mijn rondleiding. Bij mij mislukken die namelijk ook weleens. En dan zeg ik, net als hij destijds: “Hee, dit hoort helemaal niet te gebeuren”.
Ouders mochten de scheikundeles niet bijwonen. Dus lieten we Bart tussen hoop en vrees bij hem achter in het lokaal. Dat Bart heel enthousiast helemaal voorin de klas ging zitten stemde me daarbij niet echt gerust.
Maar een half uur later (vanachter de afgeschermde ruiten zagen we af en toe steekvlammen en flitsen in het lokaal ontstaan) kwam er geen zwartgeblakerde, maar een ongeschonden en heel enthousiaste Bart het lokaal uit.
Uiteindelijk verlieten we ruim twee uur na binnenkomst het gebouw weer. Bart helemaal enthousiast. Ik met een hoofd vol opgeschudde herinneringen.
Waarschijnlijk ben ik er vandaag ook echt voor het laatst geweest. Zelfs als Bart na de vakantie op deze school terecht zou komen. Dit gebouw gaat namelijk na de vakantie tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwbouw.
Ik kan er niet mee zitten. Het was leuk er op de valreep nog een keer te kunnen rondlopen. Maar nee, van mij mag de sloopkogel er wel tegenaan. En dan hebben daarna altijd de televisiespot nog over……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten