UIt de oude doos Op verzoek van Jarka en Inge

Eerder gepubliceerd op Hyves, op 1 maart 2009

·          

Zit ik zaterdagavond op de verjaardag van mijn zwager, komen even na elkaar Jarka en Inge naar me toe. Allebei met een verlangende, bijna smekende blik in de ogen. Met allebei dezelfde vraag: “Waar blijft nou toch jouw blog?”

Dit vereist wat uitleg voor buitenstaanders.
Twee weken geleden alweer zijn we met het hele gezin (lees: mijn moeder, haar biologische kinderen met aangewaaide zaken en de kleinkinderen met ook daar hier en daar aangewaaid spul) een weekend weggeweest. Tel daarbij nog op de twee duidelijk aanwezige smoushonden van zus Corrie en u begrijpt dat dit een behoorlijk gezelschap was. In totaal (zonder de keffers) waren we met 25 personen.

Alles vond plaats op uitnodiging (en dus ook op kosten, we blijven Hollanders) van mijn moeder, omdat die aanstaande donderdag haar 75e verjaardag viert.

“Waar laat je zo’n gezelschap in vredesnaam”, hoor ik u denken. Ach, daar hadden we een oplossing voor hoor! In een Landalpark had moeders 4 bungalows gehuurd, waarover de gehele groep met wat logisch denkwerk verdeeld kon worden. De huisjes stonden tegenover elkaar, zodat we snel en eenvoudig naar elkaars huisje zouden kunnen oversteken.

De aankomst was op vrijdag (vanaf de middag), het vertrek op maandagochtend.
Vrijdagavond was iedereen aanwezig. Om toch als groep te kunnen functioneren, ondanks de vier huisjes, was besloten het huisje waarin Ma resideerde te gebruiken als verzamelpunt. En zo zaten we dus ’s avonds met 25 personen opeengehoopt in de huiskamer van een achtpersoonsbungalow. Met wat creativiteit paste het nog ook, maar ik moet zeggen dat het even wennen is. 25 man in een kippenhok, waarbij bovendien ineens Nienke pal naast je blijkt te zitten (wat tot blijvende gehoorbeschadiging kan leiden).

Maar…..het was wel gezellig, en Ma zat als een ware moederkloek met een tevreden gezicht haar nageslacht gade te slaan...

Door het uitgekiende plannen van Ma hadden Ronald en ik, samen met Pim en Bart een huisje voor onszelf. Dit omdat Pim en Bart toch ’s avonds het eerst naar bed zouden vertrekken en Pim vanwege zijn autisme misschien niet goed tegen teveel drukte zou kunnen.
Okee, autisme is erfelijk via de lijn van de vader en misschien is dit dan het autistische trekje van mijn karakter, maar ik vond het héérlijk om af en toe even het kippenhok te ontvluchten en lekker in ons eigen huisje te zitten.

Nu waren we sowieso wel zo slim niet het hele weekend op elkaars lip te zitten. Waarschijnlijk ben je dan aan het eind van het weekend met zijn allen rijp voor een opname van het “Familiediner”van de EO. We hadden tijdens het weekend een aantal gezamenlijke activiteiten gepland en daartussen was iedereen vrij om te doen en te laten wat hij wilde.

Natuurlijk wilden Pim en Bart graag en veel zwemmen in het zwembad van het park. Datzelfde gold voor een groot deel van de kleinkinderen, zodat op een aantal momenten een behoorlijke afvaardiging van onze familie in het water lag. Zelf was ik na twee dagen pas zover dat ik mijn oude lichaam aan het Veluws water toevertrouwde. Om daar vervolgens met volle overgave (u kent me) mee te doen aan het aloude “Lullopertje”. Ik denk dat Inge ‘s nachts nog weleens bezweet wakker wordt met op haar netvlies de aanblik van haar oude oom, die al dansend, springend, grommend en schreeuwend op haar afkomt in een poging de bal van haar af te pakken.

De zaterdagmiddag begon met een boswandeling door een deel van de familie. Het is niet uitgesloten dat een buitenstaander gedacht heeft dat hier een groot society-evenement plaatsvond.
Kent u de beelden van onze Koninklijke familie in Lech? Prins Pils, Prinses Maxima en de drie prinsesjes op een sneeuwhelling, met daaromheen een enorme batterij fotografen en filmers?
Welnu, dat is ook ongeveer het beeld van de familie Van Sliedregt op reis. De opperfotograaf is er al een tijdje niet meer bij, maar we zijn erfelijk belast. Een groot deel van het gezelschap liep rond met opname-apparatuur. In totaal minstens drie videocamera’s en wat betreft het aantal fototoestellen ben ik de tel kwijt geraakt. Het leidde er in ieder geval wel toe dat Ma voorzichtig een gladde heuvel afdaalde, terwijl bovenop die heuvel een groot deel van het nageslacht belangstellend door de lens stond toe te kijken of er geen fatale val volgde.

Een broekbenattend hoogtepunt volgde later die middag. In een iets andere samenstelling besloot een deel van de groep te gaan midgetgolfen. Burgelijker kan haast niet.

Terwijl Corrie als een ware Joop van Tellingen vanachter de bosjes foto’s van ons maakte ging de groep van hole tot hole. Het talentvolle deel van de groep ging vrij snel. Het minder talentvolle deel, bestaand uit Ada, Wilma, Ronald en …..jawel….de schrijver van dit stuk deed er aanmerkelijk langer over.
Het is pijnlijk om te ervaren dat je zelf op hole 10 staat en door je zoon negen begroet te worden met de woorden: “Papa, ik ben klaar en heb 67 punten”. Om vervolgens zelf een tussenstand van jouw score op te maken en te constateren dat je zelf al bijna aan dit aantal bent (met nog acht holes te gaan).

Maar het lag natuurlijk niet echt aan mij. Ik werd enorm afgeleid door de afzwaaiers van Ronald en de steeds luidere lach- en gilpartijen van mijn beide zussen, die samen om het hardst leken te strijden om de Tena-ladytrofee. Voor een sfeerimpressie: zie hier het filmpje dat ik met mijn fotocamera gemaakt heb van Ada. Even dubbelklikken op het plaatje en de rest gebeurt vanzelf...

(Helaas, helaas. Door een computercrash ben ik dit filmpje kwijtgeraakt. Mocht het ooit nog ergens opduiken dan plak ik het op deze plaats in de tekst.).

Maar goed: er was natuurlijk ook een officieel deel. Dit was natuurlijk de overhandiging van de cadeaus die de familie voor Ma gekocht en gemaakt had. Waarbij Mirjam en Inge iedereen verrasten met een lied waarin ieder lid van de familie een eigen couplet had. Het mijne was pijnlijk treffend…..

En daarna volgde het afscheid van Mirjam, die het geweldige besluit genomen heeft een jaar lang door Australië te gaan backpacken. Omdat haar vertrek gepland stond voor twee dagen na ons familieweekend grepen we dit natuurlijk aan om haar een passend afscheid te geven.

Toen alle cadeaus uitgepakt en alle tranen gedroogd waren volgde een stuk huisvlijt van Jos en Tom, die de hele familie (het kippenhok zat weer vol) besloten bezig te houden met een kwis. Het kwam eigenlijk neer op een soort Triviant zonder bord, waarbij de familie was opgedeeld in drie teams: De familie Van der Burg, de familie Van der Gaag en een combinatie Lansbergen/Van Sliedregt.

Het eerste deel miste ik, omdat Pim en Bart naar bed moesten. Maar toen die eenmaal sliepen en Ronald aanbood in onze bungalow te blijven oppassen keerde ik terug naar het kippenhok. Net op tijd, want het team Lansbergen/Van Sliedregt, waarbij ik ingedeeld was, stond op achterstand.

Je leert veel van je familie tijdens zo’n kwis. Zoals:

Jarka en Wilma die met rode wangen van de opwinding streden om ieder punt (of naar hun mening onterechte punten van de tegenstand betwistten).
Conversaties tussen teamleden in de tienerleeftijd en het wereldbeeld dat zij hebben. (Janice kreeg een vraag of een radioprogramma voor of na 1970 was uitgezonden, waarbij Linda haar hielp met de tip: “in 1970 bestond er toch nog helemaal geen radio”!).

Uiteindelijk wist de combinatie Lansbergen/Van Sliedregt, doordat Ma de laatste vraag goed beantwoordde, de kwis te winnen. Voor mij het teken om er nog maar een port op te nemen.

Ging ik mij te buiten aan de port? In ieder geval dacht ik even later dat ik hallucinneerde. De deur van het kippenhok ging open en er wandelde een enorme roze suikerspin naar binnen. Ik keek nog eens goed in mijn lege glas, knipperde flink met mijn ogen en zag toen dat het Corrie was, die haar pyjama alvast aangetrokken had. Een charmante roze combinatie, met als finishing touch een paar met zorg uitgekozen geitenwollen sokken.

De groepsactiviteiten van de zondag bestonden uit bowlen (wil je net een bal gooien, ligt Wouter half op je baan, op zijn rug, met zijn zoomlens op je gericht)
en het al genoemde familiediner (geheel vrijwillig, zonder tussenkomst van de EO) bij de chinees.

Op maandag volgde uiteindelijk het vertrek vanuit het park en de terugtocht naar het leven van alledag.

Over dat weekend wilden Jarka en Inge graag een blog van mijn hand lezen. Sorry dames, maar dan moet het onderwerp wel inspiratie voor een blog opleveren….