Sinds bijna
vier jaar ben ik de tevreden berijder van een Toyota Prius. Een heerlijke auto,
die behalve zuinig ook erg betrouwbaar en prettig in de omgang is.
Met mijn Prius ben ik tussen mijn collega’s een buitenbeentje. Zij kicken op Audi’s, BMW’s en tegenwoordig ook Qasqais (of hoe die opgeblazen Nissans ook mogen heten). Mijn halfelektrische Prius wordt door sommigen van hen dan ook nog weleens voorzien van allerlei alternatieve benamingen (“Hee, daar heb je John met zijn grasmaaier” is er zo een).
Ik onderga de opmerkingen met een glimlach, in de wetenschap dat mijn auto tenminste niet binnen zijn eerste levensjaar een nieuwe versnellingsbak nodig had, zoals de Alfa van een van mijn collega’s…
Trots riep ik een week of twee geleden nog tegen iemand dat dit mijn derde Toyota is, en dat ik er echt nog nooit iets aan stuk gegaan is.
En dat had ik nu net niet moeten zeggen……
Op donderdag 17 maart kwam ik in de loop van de middag na een afspraak terug op kantoor. Ik parkeerde de Prius op het parkeerterrein naast de bank en ging aan het werk. Tot er opeens vanaf het parkeerterrein het luide gegil van aan auto-alarm klonk. Een gegil dat me wel erg bekend voorkwam. En ja hoor: de lichten van mijn grasmaaier knipperden dat het een lieve lust was en het bijbehorende geluid liet ook niets aan duidelijkheid te wensen over. Vlug probeerde ik vanachter het raam met mijn afstandsbediening de boel tot rust te brengen. En dat lukte.
Tenminste, dat lukte ongeveer een minuut. Want net nadat ik weer achter mijn bureau had plaatsgenomen begon het hele gedoe opnieuw. Omdat mijn dag er toch bijna op zat nam ik afscheid van mijn collega’s en probeerde ik zo nochalant mogelijk naar mijn loeiende bolide te lopen.
Waarom het alarm afging? Geen idee! Maar ik reed weer en de Prius deed normaal haar werk, dus het leed was geleden.
Niet dus…..
Thuisgekomen drukte ik met de afstandsbediening de auto op slot en ging ik naar binnen. Maar ik stond nog niet in de huiskamer of het overbekende snerpende gegil drong via het keukenraam naar binnen. En ja hoor: in de voortuin was het een grote brei van loeiende sirenes en knipperende lichten.
Terwijl ik vriendelijk knikte naar de net thuiskomende buurman haalde ik snel de auto van het slot af en opende het bestuurdersportier, zodat ik de auto tot zwijgen kon brengen.
Om volgende uitbarstingen van mijn Prius te voorkomen besloot ik de auto maar niet op slot te zetten en te vertrouwen op het feit dat ik in een eerlijke, betrouwbare buurt woon.
Maar er was dus overduidelijk iets niet in orde. Niet met de auto zelf, maar met het ingebouwde alarm.
Dat brengt me trouwens op de vraag die me door een aantal vriendelijke collega’s en een meelevend familielid gesteld werd: WAAROM ZIT ER IN VREDESNAAM EEN ALARM OP EEN PRIUS?????
Antwoord: omdat dat nu eenmaal moest van de leasemaatschappij….
Van mij hoeft het niet. Volgens mij is er niemand die nog opkijkt van een loeiend auto-alarm. Hooguit uit irritatie omdat het zo’n pokkenherrie maakt. Maar echte inbraken voorkom je er volgens mij niet meer mee. En of iemand een Prius zou willen stelen……….. U mag het zeggen.
Maar omdat het toch wel prettig is als je een auto gewoon op slot kunt doen reed ik de volgende dag aan het eind van de middag naar de garage. De Prius parkeerde ik op het terrein voor de werkplaats en met een flinke druk op de afstandsbediening zette ik haar op slot. “En nu maar loeien”, dacht ik. “Dan horen ze hier direct wat het probleem is”. En vastberaden stapte ik op de receptioniste af.
“Mijn auto is behekst”, zei ik toen ze vroeg wat ze voor me kon doen. Ik wachtte even met verder praten, om de Prius de kans te geven mijn woorden met geloei kracht bij te zetten.
Maar het bleef stil….
Ik probeerde uit te leggen wat er aan de hand was, maar echt geloofwaardig was dat natuurlijk niet meer. De receptioniste bleef echter heel aardig en vroeg of ik mijn auto even wilde verplaatsen, omdat hij nu op een wat onhandige plek stond.
Dat deed ik. Ik zette de grasmaaier nu pal voor de werkplaats en drukte daarna opnieuw op de afstandsbediening. En ditmaal wel met succes.
Ik stond nog niet bij de receptie of mevrouw mijn Prius begon te loeien dat het een lieve lust was.
Tevreden keek ik de receptioniste aan, waarna ik terug naar buiten liep om het alarm uit te schakelen.
Het probleem was dus duidelijk, maar nog niet opgelost.
Ik stelde voor dat men een paar draadjes zou doorknippen, zodat ik gewoon helemaal van het alarm af zou zijn. Maar dat bleek zo niet te werken. De leasemaatschappij is de baas, en die wilde toch echt dat de boel gerepareerd zou worden.
Daar heeft men uiteindelijk ruim 2 (!) dagen voor nodig gehad. Na een dag garage kreeg ik te horen dat er inmiddels een sensor was vervangen, maar dat ik nog een keer terug moest komen omdat er een nieuwe sirene ingebouwd moest worden. De combinatie van de woorden “sirene”en “Toyota Prius” zorgen bij mij voor een inwendige lachstuip. Ik hield mijn gezicht in de plooi en heb mijn auto een paar dagen later opnieuw langs gebracht.
En nu zit er dus een gloednieuw alarm in een Toyota Prius van bijna 4 jaar oud.
Nogmaals: van mij hoefde het niet. Maar het dievengilde is gewaarschuwd. Ik ben beveiligd. En mijn buren en collega’s kunnen gerust zijn: zolang zij van mijn grasmaaier afblijven hoeven ze niet meer te vrezen voor een loeiende Prius.
Met mijn Prius ben ik tussen mijn collega’s een buitenbeentje. Zij kicken op Audi’s, BMW’s en tegenwoordig ook Qasqais (of hoe die opgeblazen Nissans ook mogen heten). Mijn halfelektrische Prius wordt door sommigen van hen dan ook nog weleens voorzien van allerlei alternatieve benamingen (“Hee, daar heb je John met zijn grasmaaier” is er zo een).
Ik onderga de opmerkingen met een glimlach, in de wetenschap dat mijn auto tenminste niet binnen zijn eerste levensjaar een nieuwe versnellingsbak nodig had, zoals de Alfa van een van mijn collega’s…
Trots riep ik een week of twee geleden nog tegen iemand dat dit mijn derde Toyota is, en dat ik er echt nog nooit iets aan stuk gegaan is.
En dat had ik nu net niet moeten zeggen……
Op donderdag 17 maart kwam ik in de loop van de middag na een afspraak terug op kantoor. Ik parkeerde de Prius op het parkeerterrein naast de bank en ging aan het werk. Tot er opeens vanaf het parkeerterrein het luide gegil van aan auto-alarm klonk. Een gegil dat me wel erg bekend voorkwam. En ja hoor: de lichten van mijn grasmaaier knipperden dat het een lieve lust was en het bijbehorende geluid liet ook niets aan duidelijkheid te wensen over. Vlug probeerde ik vanachter het raam met mijn afstandsbediening de boel tot rust te brengen. En dat lukte.
Tenminste, dat lukte ongeveer een minuut. Want net nadat ik weer achter mijn bureau had plaatsgenomen begon het hele gedoe opnieuw. Omdat mijn dag er toch bijna op zat nam ik afscheid van mijn collega’s en probeerde ik zo nochalant mogelijk naar mijn loeiende bolide te lopen.
Waarom het alarm afging? Geen idee! Maar ik reed weer en de Prius deed normaal haar werk, dus het leed was geleden.
Niet dus…..
Thuisgekomen drukte ik met de afstandsbediening de auto op slot en ging ik naar binnen. Maar ik stond nog niet in de huiskamer of het overbekende snerpende gegil drong via het keukenraam naar binnen. En ja hoor: in de voortuin was het een grote brei van loeiende sirenes en knipperende lichten.
Terwijl ik vriendelijk knikte naar de net thuiskomende buurman haalde ik snel de auto van het slot af en opende het bestuurdersportier, zodat ik de auto tot zwijgen kon brengen.
Om volgende uitbarstingen van mijn Prius te voorkomen besloot ik de auto maar niet op slot te zetten en te vertrouwen op het feit dat ik in een eerlijke, betrouwbare buurt woon.
Maar er was dus overduidelijk iets niet in orde. Niet met de auto zelf, maar met het ingebouwde alarm.
Dat brengt me trouwens op de vraag die me door een aantal vriendelijke collega’s en een meelevend familielid gesteld werd: WAAROM ZIT ER IN VREDESNAAM EEN ALARM OP EEN PRIUS?????
Antwoord: omdat dat nu eenmaal moest van de leasemaatschappij….
Van mij hoeft het niet. Volgens mij is er niemand die nog opkijkt van een loeiend auto-alarm. Hooguit uit irritatie omdat het zo’n pokkenherrie maakt. Maar echte inbraken voorkom je er volgens mij niet meer mee. En of iemand een Prius zou willen stelen……….. U mag het zeggen.
Maar omdat het toch wel prettig is als je een auto gewoon op slot kunt doen reed ik de volgende dag aan het eind van de middag naar de garage. De Prius parkeerde ik op het terrein voor de werkplaats en met een flinke druk op de afstandsbediening zette ik haar op slot. “En nu maar loeien”, dacht ik. “Dan horen ze hier direct wat het probleem is”. En vastberaden stapte ik op de receptioniste af.
“Mijn auto is behekst”, zei ik toen ze vroeg wat ze voor me kon doen. Ik wachtte even met verder praten, om de Prius de kans te geven mijn woorden met geloei kracht bij te zetten.
Maar het bleef stil….
Ik probeerde uit te leggen wat er aan de hand was, maar echt geloofwaardig was dat natuurlijk niet meer. De receptioniste bleef echter heel aardig en vroeg of ik mijn auto even wilde verplaatsen, omdat hij nu op een wat onhandige plek stond.
Dat deed ik. Ik zette de grasmaaier nu pal voor de werkplaats en drukte daarna opnieuw op de afstandsbediening. En ditmaal wel met succes.
Ik stond nog niet bij de receptie of mevrouw mijn Prius begon te loeien dat het een lieve lust was.
Tevreden keek ik de receptioniste aan, waarna ik terug naar buiten liep om het alarm uit te schakelen.
Het probleem was dus duidelijk, maar nog niet opgelost.
Ik stelde voor dat men een paar draadjes zou doorknippen, zodat ik gewoon helemaal van het alarm af zou zijn. Maar dat bleek zo niet te werken. De leasemaatschappij is de baas, en die wilde toch echt dat de boel gerepareerd zou worden.
Daar heeft men uiteindelijk ruim 2 (!) dagen voor nodig gehad. Na een dag garage kreeg ik te horen dat er inmiddels een sensor was vervangen, maar dat ik nog een keer terug moest komen omdat er een nieuwe sirene ingebouwd moest worden. De combinatie van de woorden “sirene”en “Toyota Prius” zorgen bij mij voor een inwendige lachstuip. Ik hield mijn gezicht in de plooi en heb mijn auto een paar dagen later opnieuw langs gebracht.
En nu zit er dus een gloednieuw alarm in een Toyota Prius van bijna 4 jaar oud.
Nogmaals: van mij hoefde het niet. Maar het dievengilde is gewaarschuwd. Ik ben beveiligd. En mijn buren en collega’s kunnen gerust zijn: zolang zij van mijn grasmaaier afblijven hoeven ze niet meer te vrezen voor een loeiende Prius.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten