Vroeger, toen ik nog jong was, waren alle winters
koud. Altijd lag er ijs en altijd konden we schaatsen. Hele winters stond ik op
de ijzers.
Okee, bovenstaande bewering is onzin. Er was misschien af en toe een vorstperiode die een paar weken duurde, maar veel meer zal het niet geweest zijn. En dan ook nog niet eens iedere winter. En als het water goed dicht lag, ging ik inderdaad wel schaatsen, bij voorkeur vanaf de Vlaardingse vaart, richting het Westland.
Maar………..feit is wel, dat de laatste keer dat het serieus gevroren heeft intussen twaalf jaar geleden is. Hoewel ik verzot ben op schaatsen, vind ik dit alleen maar leuk op open water, waarop ik kilometers de ruimte heb. En daar is de afgelopen twaalf jaar niets meer van gekomen.
Tot nu!!!!
Net op het moment dat ik me afvroeg of ik ooit nog op de ijzers zou staan kwam er dan toch een vorstperiode die ervoor gezorgd heeft dat er in het hele land een fatsoenlijke ijslaag ligt.
Afgelopen week begon het weer te kriebelen bij me. Afgelopen dinsdagavond ben ik op zoek gegaan naar mijn ouwe trouwe Ballangruds (een merk noren dat al jaaaaaren niet meer gemaakt wordt) en op vrijdagmiddag was het dan zover.
Ik had een snippermiddag opgenomen en om één uur zat ik aan de oever van de Vlaardingse vaart. Mijn Ballangruds bond ik aan mijn voeten en toen was het grote moment daar: ik ging schaatsen. In de eerste plaats was ik erg benieuwd wat ik ervan terecht zou brengen.
Kun je schaatsen verleren??
De eerste meters gingen inderdaad erg wankel, maar na een paar honderd meter had ik ongemerkt mijn oude slag weer te pakken. En daar ging opa!
De laatste keer dat ik op het ijs stond had ik nog geen kinderen. Ik was nog een twintiger (okee, een late) en nu ben ik een man van middelbare leeftijd.
Na een paar honderd meter kwam ik het onvermijdelijke echtpaar op leeftijd tegen dat gezellig samen aan het zwieren was. Ik kan daar niet meer naar kijken zonder te denken aan Koot en Bie, die in de vorm van moeder en zoon van Putten een geweldig filmpje maakten over moeder en zoon Van Putten die samen aan het zwieren waren. Klik op het youtubefilmpje in dit blog en u ziet wat ik bedoel…..
Okee, bovenstaande bewering is onzin. Er was misschien af en toe een vorstperiode die een paar weken duurde, maar veel meer zal het niet geweest zijn. En dan ook nog niet eens iedere winter. En als het water goed dicht lag, ging ik inderdaad wel schaatsen, bij voorkeur vanaf de Vlaardingse vaart, richting het Westland.
Maar………..feit is wel, dat de laatste keer dat het serieus gevroren heeft intussen twaalf jaar geleden is. Hoewel ik verzot ben op schaatsen, vind ik dit alleen maar leuk op open water, waarop ik kilometers de ruimte heb. En daar is de afgelopen twaalf jaar niets meer van gekomen.
Tot nu!!!!
Net op het moment dat ik me afvroeg of ik ooit nog op de ijzers zou staan kwam er dan toch een vorstperiode die ervoor gezorgd heeft dat er in het hele land een fatsoenlijke ijslaag ligt.
Afgelopen week begon het weer te kriebelen bij me. Afgelopen dinsdagavond ben ik op zoek gegaan naar mijn ouwe trouwe Ballangruds (een merk noren dat al jaaaaaren niet meer gemaakt wordt) en op vrijdagmiddag was het dan zover.
Ik had een snippermiddag opgenomen en om één uur zat ik aan de oever van de Vlaardingse vaart. Mijn Ballangruds bond ik aan mijn voeten en toen was het grote moment daar: ik ging schaatsen. In de eerste plaats was ik erg benieuwd wat ik ervan terecht zou brengen.
Kun je schaatsen verleren??
De eerste meters gingen inderdaad erg wankel, maar na een paar honderd meter had ik ongemerkt mijn oude slag weer te pakken. En daar ging opa!
De laatste keer dat ik op het ijs stond had ik nog geen kinderen. Ik was nog een twintiger (okee, een late) en nu ben ik een man van middelbare leeftijd.
Na een paar honderd meter kwam ik het onvermijdelijke echtpaar op leeftijd tegen dat gezellig samen aan het zwieren was. Ik kan daar niet meer naar kijken zonder te denken aan Koot en Bie, die in de vorm van moeder en zoon van Putten een geweldig filmpje maakten over moeder en zoon Van Putten die samen aan het zwieren waren. Klik op het youtubefilmpje in dit blog en u ziet wat ik bedoel…..
Maar goed. Ik had mijn slag dus al snel te pakken en met de wind (die er nauwelijks was) in mijn rug en de zon in mijn gezicht zette ik koers naar Maasland. Het ijs was prachtig; geen hobbels en nauwelijks scheuren. Kortom, droomomstandigheden. Verder waren riet en bomen compleet wit van de rijp, wat ervoor zorgde dat het gevoel kreeg me door een waar winter wonderland te bewegen.
Uiteindelijk ben ik naar Maasland gereden, daarna weer terug naar Vlaardingen en vervolgens even heen en weer naar Schipluiden.
Vanmorgen (zaterdag) zat ik weer aan de oever van de vaart. Om 9 uur, op het moment dat er nog bijna niemand op het ijs was. Het vroor op dat moment nog vijf graden, de zon begon op te komen en er was nagenoeg geen wind.
Gelukkig als een kind ben ik naar Schipluiden geschaatst, tussen de doodstille weilanden door, met zwermen vogels voor met overvliegend en met de hele Vlaardingse vaart voor mezelf.
Okee, dat laatste was maar voor even, want het was vandaag ook de dag van de Westland Toertocht, wat betekende dat ik dit ijs in de loop van de ochtend zou gaan delen met nog enkele duizenden andere schaatsers.
Ditmaal ben ik vanuit Schipluiden het Westland ingereden, om uiteindelijk om te keren in Wateringen. Op het moment dat het echt druk begon te worden, rond een uur of twaalf, was ik weer terug in Vlaardingen en verruilde ik mijn Ballangruds weer voor mijn schoenen.
Wanneer ik mijn noren weer kan aantrekken weet ik niet. Zondag laat mijn programma het niet toe en komende week gaat het dooien.
Maar dit heb ik intussen wel cadeau gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten