Uit de oude doos: Family, The Next Generation

Eerder gepubliceerd op Hyves, op 20 juni 2010

Zaterdag 19 juni was een bijzondere dag.

In de eerste plaats mochten Ronald, Pim en Bart kennismaken met Lars Tijmen van der Gaag. Geboren op 14 juni en zoon van een hele trotse (terecht) Jarka en Wouter. En omdat Wouter het eerste kleinkind van mijn ouders is dat zich heeft voortgeplant betekent dit dat: hij vader is, mijn zus Corrie grootmoeder en mijn moeder overgrootmoeder.
Tegelijkertijd betekent het dat ik voor het eerst oudoom geworden ben.

De eerste van een nieuwe generatie is dus geboren.
Maar dat betekent tegelijkertijd dat ik ècht oud(er) aan het worden ben, dat het lidmaatschap van Omroep Max en de eerste kunstheup aan de horizon zichtbaar worden.

Toch vind ik dat helemaal niet erg. Je vergeet dat soort dingen op slag als je bij zo’n ledikant staat en daar zo’n minimensje ziet liggen. Onder een dekentje, helemaal aan het voeteneinde van zijn bed. Mutsje op, omdat hij zichzelf nog niet goed warm kan houden. Helemaal geweldig!

Zie hier de foto, die ik zonder toestemming vooraf gepikt heb van Jarka’s hyve. (Sorry, maar hij is zo leuk!).

In de tweede plaats was het een historische dag om een heel andere reden.

Vaste bezoekers van mijn hyve en vaste lezers van mijn blogs kennen mijn vergaande bewondering voor IQ. De Britse Symfonische Rockgroep die volgens Wikipedia een kleine schare trouwe fans heeft, die de band overal naartoe achterna reist. Zie voor het gelijk van deze bewering mijn blog uit oktober over de 1000 kilometer die ik gereden heb om hen in Engeland voor 300 mensen te zien spelen.

Ditmaal hoefde ik niet zover. Het jaarlijkse optreden in Zoetermeer vond plaats. Wat het optreden deze keer extra leuk maakte was dat ik er voor het eerst met mijn zoon naartoe ging!

Bart is in het afgelopen jaar door mij aangestoken met het IQ virus (“geïndoctrineerd”, zal Ronald wel zeggen).
Het komt allemaal doordat Frequency, het laatste album, bijna een half jaar lang in de CD speler van mijn auto gezeten heeft. Iedere autorit ging dus onder begeleiding van IQ.

En kennelijk heeft Bart de gave om ware kunst te herkennen van mij geërfd…..
In ieder geval was hij erg enthousiast toen ik hem vroeg of hij met mij mee wilde naar een concert van IQ. Drie maanden van verder opvoeden volgden. Iedere avond voor hij naar bed ging wilde hij een stuk zien van de DVD die gemaakt is van het concert in Zoetermeer in 2007. Aan het einde van het opleidingstraject kende hij een groot aantal nummers, de teksten van Frequency kan hij grotendeels meezingen en hij kent de namen van de vijf bandleden.

Gisteren was het grote moment dus eindelijk aangebroken. Om zeven uur stonden we voor de (toen nog gesloten) deur van De Boerderij. Bewust waren we vroeg aanwezig. Je moet dan wel even wachten, maar je hebt een grote kans erg dicht bij het podium te staan.

En inderdaad: toen de zaal om half acht open ging konden we direct doorlopen en vonden we onszelf terug op mijn favoriete plek: direct voor het podium, ter hoogte van Mike Holmes (gitaar) en Pete Nichols (zang).

Het concert van gisteren stond in het teken van de 25e verjaardag van The Wake. Dit is het tweede album van IQ en ook het album waarmee de band bekend geworden is (wat in het geval van IQ wel zal betekenen dat 250 mensen het gekocht hebben….). Ter gelegenheid van deze verjaardag zou het gehele album gespeeld worden.

Bart stond perfect. Tegen het podium aan, recht voor Mike Holmes. Met zijn trotse vader schuin achter hem.

Ik was erg benieuwd hoe hij het concert zou ervaren. Hij is ten slotte nog maar tien jaar jong. En dan ineens zo’n hoeveelheid decibellen te verwerken krijgen, en dan ook nog eens tweeënhalf uur lang. Dat is toch best een behoorlijke opgave, ook al gaat het dan om hogere kunst.

Maar ik hoefde niet ongerust te zijn: Bart heeft de avond van zijn leven gehad. Van de eerste tot de laatste minuut heeft hij genoten. Constant heen en weer kijkend van Mike naar Pete, met zijn handen meetrommelend op de rand van het podium, meeklappend in het ritme van de muziek en meejuichend met de muziek. En toen tot zijn vreugde ook nog het titelnummer van Frequency werd gespeeld kon hij bovendien ook nog eens de tekst meezingen!

Als trotse vader heb ik natuurlijk de hele avond foto’s en filmpjes staan maken. Het filmpje onderaan deze blog laat perfect zien hoe Bart het concert ervaren heeft. Het is het begin van Frequency.
Voor degenen die (onbegrijpelijk!) nog niet tot IQ bekeerd zijn is het misschien een beetje lang, maar het einde is de moeite waard: Bart die aan het meezingen is met Pete.

Volgens mij heb ik in dit stuk al een paar gezegd dat ik trots was. Maar ik vond het geweldig om als vader voor het eerst samen met mijn jongste zoon naar IQ te gaan. De kans bestaat dat een breder publiek ook getuige kan zijn van deze gedenkwaardige avond. Er zijn namelijk gisteren opnames gemaakt voor een nieuwe DVD! En wij stonden direct naast een van de cameramensen (ook te zien in het filmpje).

Om als afsluiting terug te keren naar het begin van dit verhaal: Wouter en Jarka, ik hoop van harte dat jullie ooit (over een jaar of tien?) met jullie zoon ook zo’n ervaring mogen hebben. En als dat dan ook nog eens bij een concert van IQ is maken jullie mij er nòg gelukkiger mee!