Uit de oude doos: En de kat, zij leefde voort!

·         Eerder gepubliceerd op Hyves, op 20 september 2008

 

De kat! Ons huishouden draait de laatste maanden om de kat!


Het lieve beest (Soraya a.k.a. Muts a.k.a. Pippy) woont nu ruim anderhalf jaar bij mij in huis en is in die tijd veranderd van een theemuts met overgewicht (8 kilo woog ze!) en gedragsproblemen (overal poepen, behalve in de bak) in een slanke den (3,2 kilo) met nette WC manieren (ze plast en poept nu op een wasmachinelekbak; madam heeft graag de ruimte).
Van een bang poesje dat tot vorig jaar nog nooit in haar leven buiten geweest was, is ze nu getransformeerd (na de oplevering van de nieuwe tuin) in een territoriumbewaakster die afgelopen week zelfs een vreemde kater haar tuin uitjoeg.

Maar……..hoe lang nog???

Omdat ze dit jaar toch wel erg veel gewicht verloor heeft Ronald haar in de zomervakantie naar de dierenarts gebracht. Die heeft een aantal bloedonderzoeken uitgevoerd en kwam met de volgende diagnose: “uw kat heeft FIP”. Dit is de kattenvariant van buikvliesontsteking. Bij mensen iets wat eenvoudig te verhelpen is. Maar helaas ligt dit bij katten anders. Het is in alle gevallen dodelijk. De prognose: hooguit acht weken en dan is het over en uit. De kat stopt met eten en drinken, kruipt weg en sterft.

Dit nieuws sloeg bij ons in als een bom. Pippy maakt heel nadrukkelijk deel uit van ons leven. Als (letterlijk) rasechte Abessijn heeft ze de karaktertrek constant in de buurt van mensen te willen verkeren. Bij voorkeur bij Ronald en mij. Dit betekent dat ze in huis overal mee naartoe gaat. Tot aan de WC toe! Haar leven is erg overzichtelijk: eten, slapen en gekroeld worden.
Zodra ik aan het eind van de middag thuis kom ontwaakt ze (ik heb het idee dat ze de hele dag op ons bed ligt). Vervolgens speelt zich een scène af die zo uit een Amerikaanse sitcom uit de zeventiger jaren zou kunnen komen: ik stap het huis binnen, sluit de deur achter me en roep naar boven: “HONEY!! I’M HOME!!!”. Voor haar het teken zich uit te rekken en naar beneden te schrijden.
Ja, ik weet het! Ook ik doe net als zoveel anderen, (zoals die niet nader te noemen persoon uit mijn omgeving die als ze haar honden eten geeft met hen de dag doorneemt;ik vind het zo flauw om te vertellen dat het mijn zus is....) debiel tegen mijn huisdier. Vervolgens wijkt ze de rest van de dag niet meer van mijn zijde. ’s Nachts ook niet trouwens, want dan ligt ze naast mij op bed. Zodra ze ’s nachts het idee heeft dat ik een beetje wakker ben springt ze vrolijk boven op me, met de boodschap dat het nu wel weer tijd is om gekroeld te worden. (Het went…)

Maar goed: volgens de dierenarts zou dit dus op korte termijn afgelopen zijn. Er is er echter één die het hier niet mee eens lijkt te zijn: de hoofdrolspeelster zelf. Sinds de fatale diagnose is haar energie alleen maar toegenomen. In de tuin zit ze achter hommels aan en verjaagt vliegen en eenden. Eten doet ze in enorme hoeveelheden. Tot voor kort at ze alleen droge brokjes (in bescheiden hoeveelheden). Tegenwoordig gaat er per dag ongeveer een blikje kattenvoer doorheen. Afvallen doet ze inmiddels ook niet meer. Haar gewicht blijft heel constant.
Kortom: Pippy denkt er zelf absoluut niet over om dood te gaan.

Toegegeven, we hebben sinds de diagnose haar dosering Prednison (sinds een jaar of zes is ze zwaar aan de medicijnen. In verband met een foute hormoonhuishouding kreeg ze om de dag een halve pil prednison) verhoogd naar een halve pil per dag. Misschien geeft haar dat een tijdelijke oppepper.

Maar voorlopig stapt ze nog vrolijk rond en schreeuwt ze, als ik ’s avonds thuiskom, het hele huis bij elkaar omdat ze wil eten.

Volgens de dierenarts zou ze nog hooguit acht weken hebben. Dat is inmiddels bijna zeven weken geleden. En zoals ze er nu nog bijloopt geloof ik echt niet dat ze nog maar anderhalve week heeft. Het in memoriam dat ik dacht als volgend blog om mijn hyve te moeten zetten is nu dus veranderd in een stukje over de kat niet wil doodgaan…..
Maar dat vind ik dus niet erg……