Op maandag 19 november is het tien jaar geleden dat
mijn vader overleed.
Een heel raar idee: al een kwart van mijn leven doe ik het nu zonder Pa. Zijn overlijden was destijds onverwacht; we hadden vijf weken de tijd om er naartoe te werken. De lijdensweg en aftakeling in die vijf weken was enorm.
Ik weet nog dat ik, toen hij de molen van onderzoeken in het ziekenhuis inging, dacht: ”laat het geen kanker zijn, want dan word ik gek”. Het was kanker, en daarop was de volgende gedachte: “laat hij niet dood gaan, want dan word ik gek”. Vrij snel na de diagnose werd echter duidelijk dat hij wel degelijk dood zou gaan, en nog snel ook.
En dan blijkt: gek word je niet. Het leven gaat verder; voor iedereen. En dat is maar goed ook.
Een dikke pluim mag ik op dit punt uitdelen aan mijn moeder. Ze is na het overlijden van haar man niet zielig achter de geraniums gaan zitten om de rol van treurende weduwe te gaan spelen. Nee: ze is verder gegaan en heeft hààr leven opgepakt. Ze mist hem ongetwijfeld nog, maar kan wel degelijk genieten van het leven wat zij nog wèl heeft!
Voor mezelf was het overlijden van mijn vader achteraf gezien het startpunt van een heel roerige periode in mijn leven. Pim was op dat moment net geboren. De jaren erna volgden een verhuizing, de geboorte van Bart (het enige kleinkind dat hij nooit gekend heeft), problemen, scheiding en nieuwe relaties.
Op zich is het wel mooi om na tien jaar te constateren dat die achtbaan van de afgelopen jaren nu verlaten lijkt en het leven weer leuk, rustig en onoverzichtelijk is.
Mis ik mijn vader? Ja, enorm! Al was het alleen maar omdat we de afgelopen tien jaar heel veel gebeurtenissen niet hebben kunnen delen. Ik zou ook best benieuwd zijn naar zijn mening over de veranderingen in mijn leven. Daarnaast deelden we een aantal hobby’s; wat ervoor zorgde dat hij naast mijn vader ook gewoon een heel goede vriend van me was.
Maar het verlies van een ouder is iets wat iedereen vroeg of laat tegenkomt. Hopelijk voor anderen op een wat later moment in het leven. Maar hoe dan ook: het is de natuurlijke gang van zaken. Een jeukterm als het over overlijden gaat is “het moet een plaatsje krijgen”. Ik krijg de term mijn strot nauwelijks uit, maar het is wèl zo. Het heeft een plaats in mijn leven.
Op een bepaalde manier is hij er nog (in gedachten) en verder probeer ik gewoon een heel leuk leven te leiden.
Toen hij ziek werd beloofde hij me dat we snel nog een keer samen een glas port zouden drinken (wat we regelmatig deden). De kanker was hem echter voor, dus dat is er nooit meer van gekomen. Maar…..wat ik nu wel al tien jaar doe, is als ik mezelf een glas port heb ingeschonken, het glas heffen naar zijn foto en “proost” zeggen. Doen we het toch nog een beetje samen.
Maar goed, maandag dus zijn tiende sterfdag. Normaal gesproken een dag waarop de gedachten wat sterker teruggaan naar 19 november 1997. Dit jaar merk ik toch dat ik er wat meer mee bezig ben. Het zal dus wel een rare dag worden. Sowieso omdat ik op mijn werk een bijeenkomst met klanten heb, die tot in de avond duurt. Tot een uur op half negen zal ik daarmee wel bezig zijn. En dan: snel naar Schiedam, op bezoek bij mijn moeder en met een glas port naar de foto proosten!
Een heel raar idee: al een kwart van mijn leven doe ik het nu zonder Pa. Zijn overlijden was destijds onverwacht; we hadden vijf weken de tijd om er naartoe te werken. De lijdensweg en aftakeling in die vijf weken was enorm.
Ik weet nog dat ik, toen hij de molen van onderzoeken in het ziekenhuis inging, dacht: ”laat het geen kanker zijn, want dan word ik gek”. Het was kanker, en daarop was de volgende gedachte: “laat hij niet dood gaan, want dan word ik gek”. Vrij snel na de diagnose werd echter duidelijk dat hij wel degelijk dood zou gaan, en nog snel ook.
En dan blijkt: gek word je niet. Het leven gaat verder; voor iedereen. En dat is maar goed ook.
Een dikke pluim mag ik op dit punt uitdelen aan mijn moeder. Ze is na het overlijden van haar man niet zielig achter de geraniums gaan zitten om de rol van treurende weduwe te gaan spelen. Nee: ze is verder gegaan en heeft hààr leven opgepakt. Ze mist hem ongetwijfeld nog, maar kan wel degelijk genieten van het leven wat zij nog wèl heeft!
Voor mezelf was het overlijden van mijn vader achteraf gezien het startpunt van een heel roerige periode in mijn leven. Pim was op dat moment net geboren. De jaren erna volgden een verhuizing, de geboorte van Bart (het enige kleinkind dat hij nooit gekend heeft), problemen, scheiding en nieuwe relaties.
Op zich is het wel mooi om na tien jaar te constateren dat die achtbaan van de afgelopen jaren nu verlaten lijkt en het leven weer leuk, rustig en onoverzichtelijk is.
Mis ik mijn vader? Ja, enorm! Al was het alleen maar omdat we de afgelopen tien jaar heel veel gebeurtenissen niet hebben kunnen delen. Ik zou ook best benieuwd zijn naar zijn mening over de veranderingen in mijn leven. Daarnaast deelden we een aantal hobby’s; wat ervoor zorgde dat hij naast mijn vader ook gewoon een heel goede vriend van me was.
Maar het verlies van een ouder is iets wat iedereen vroeg of laat tegenkomt. Hopelijk voor anderen op een wat later moment in het leven. Maar hoe dan ook: het is de natuurlijke gang van zaken. Een jeukterm als het over overlijden gaat is “het moet een plaatsje krijgen”. Ik krijg de term mijn strot nauwelijks uit, maar het is wèl zo. Het heeft een plaats in mijn leven.
Op een bepaalde manier is hij er nog (in gedachten) en verder probeer ik gewoon een heel leuk leven te leiden.
Toen hij ziek werd beloofde hij me dat we snel nog een keer samen een glas port zouden drinken (wat we regelmatig deden). De kanker was hem echter voor, dus dat is er nooit meer van gekomen. Maar…..wat ik nu wel al tien jaar doe, is als ik mezelf een glas port heb ingeschonken, het glas heffen naar zijn foto en “proost” zeggen. Doen we het toch nog een beetje samen.
Maar goed, maandag dus zijn tiende sterfdag. Normaal gesproken een dag waarop de gedachten wat sterker teruggaan naar 19 november 1997. Dit jaar merk ik toch dat ik er wat meer mee bezig ben. Het zal dus wel een rare dag worden. Sowieso omdat ik op mijn werk een bijeenkomst met klanten heb, die tot in de avond duurt. Tot een uur op half negen zal ik daarmee wel bezig zijn. En dan: snel naar Schiedam, op bezoek bij mijn moeder en met een glas port naar de foto proosten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten