Uitvliegen

En dan ineens blijkt 25 november 2018 zo’n dag te zijn waarop een nieuw hoofdstuk in je leven begint. Hoewel, opeens……. Het kwam bepaald niet onverwacht.

Onze oudste gaat voor zijn HBO-opleiding een afstudeerstage doen in Wageningen. Van eind november tot en met juni a.s.
Te ver, om dagelijks heen en weer te reizen vanuit Schiedam. Dus moest er een kamer gezocht worden. Die vonden we al snel voor hem in Rhenen. Precies goed voor hem. Vanwege zijn autisme zochten we namelijk samen naar een niet al te druk huis.
En je komt op kamerverhuursites oproepen tegen als deze: “Hoi, wij wonen hier met 3 chicks en 4 gasten. Ons huis heeft een ziek grote tuin. Daar hebben we een bar in gebouwd. Als je af en toe helpt om de bank naar buiten te sjouwen, dan kun je met ons lekker chillen in de tuin”. (Letterlijke tekst). Hier zou onze zoon doodongelukkig worden.

We vonden een zolderkamer in een huis in Rhenen. Met drie andere studenten. Van diverse nationaliteiten. De voertaal in huis is Engels, dus dat is alleen maar extra leuk. Ook nog eens op loopafstand van de dierentuin.

En zondag 25 november was het dus zover. Om even na elf uur ’s ochtends was het tijd om met de auto naar Rhenen te vertrekken. Ik achter het stuur, mijn zoon naast me. Stil, erg stil was hij. Een teken van spanning. Bij mij viel die spanning wel mee.
Natuurlijk het is best een moment. Maar hij is 21, dus dan wordt het ook wel tijd dat hij zijn eigen weg gaat. Al is het maar tijdelijk.

Een jaar of tien geleden hadden wij nog onze angsten over hoe hij zich als kind met autisme zou ontwikkelen en of hij ooit zelfstandig zou kunnen wonen.  Hij heeft zich echter ontwikkeld tot een zeer zelfstandige jonge vent, die zich prima redt in de maatschappij. Dus die stap naar een kamer op 100 kilometer van mijn huis, die gaat hij gewoon goed verrichten.

In Rhenen waren zijn spullen zo naar zolder gesjouwd. Waarna het voor mij weer tijd was terug te rijden naar Schiedam. Na een korte knuffel (waar ik meer op zat te wachten dan hij) stapte ik in mijn auto.

De hele verdere dag heb ik negens last van gehad. Heb nog met hem gesproken via WhatsApp. Geintjes gemaakt, onder andere door te zeggen dat er morgen een Poolse seizoensarbeider naar zijn kamer hier komt kijken. Gewoon het contact zoals we het altijd hadden.

Hij vertelde dat hij al heel leuk welkom geheten was door een van de andere studenten. Dat gaf een geruststellend gevoel.

En toen, kwam om kwart over tien ‘s avonds een bericht binnen via WhatsApp. Een bericht van maar een woord: “Trusten”.
Op dat moment voelde ik, dat er vandaag toch echt een nieuw hoofdstuk in onze levens begonnen is. En dat mij dat tòch niet onberoerd laat….